Wiadomości

Zasady obliczania opłat za udzielenie koncesji dla nadawców radiowych i telewizyjnych

Opublikowany: lis 29, 08:07

19 lipca 2011 r. o godz. 9.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczące zasad obliczania opłat za udzielenie koncesji dla nadawców radiowych i telewizyjnych, sygn. P 9/09

Stan faktyczny i prawny:

Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej KRRiT) po ponownym rozpatrzeniu skargi TELEWIZJI POLSAT S.A. w Warszawie, utrzymał w mocy decyzję w sprawie zmiany koncesji, w której dodano pkt. XIV określający podstawy wymiaru oraz wysokość opłaty za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego o charakterze uniwersalnym pod nazwą “POLSAT”. Skarżąca spółka “POLSAT” złożyła skargę, w której stwierdziła, że treść § 2 i § 3 kwestionowanego rozporządzenia nie powinna zostać określona w akcie wykonawczym, a więc przepisach rangi podustawowej. KRRiT uznała skargę za bezzasadną.

Zdaniem sądu pytającego wszelkie opłaty koncesyjne stanowią daninę publiczną w rozumieniu konstytucji. W prawie podatkowym obowiązuje zasada ustanawiania podatków wyłącznie w drodze ustawowej tj. przez reprezentację narodu. Celem takiego rozwiązania jest m.in. stworzenie gwarancji praw podatnika wobec organów władzy publicznej oraz wzmocnienie pozycji demokratycznych struktur przedstawicielskich i ich odpowiedzialności politycznej.

W ocenie sądu pytającego kwestionowane rozporządzenie wykracza poza zakres upoważnienia do jego wydania zawartego w art. 40 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji co jest sprzeczne z konstytucją. Ponadto upoważnienie to nie zawiera stosownych wytycznych do treści rozporządzenia. Przez wytyczne dotyczące treści aktu należy rozumieć wskazania co do materialnego kształtu regulacji. Jeżeli ustawodawca korzysta z upoważnień, to musi znacznie szerzej wyznaczyć treść przyszłych rozporządzeń, m.in. przez bardziej szczegółowe wytyczne co do treści aktu.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:

I.1. Art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji jest niezgodny z art. 217 oraz art. 92 ust. 1 konstytucji.

2. Rozporządzenie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych jest niezgodne z art. 92 ust. 1 konstytucji.

II. Art. 40 ust. 2 ustawy powołanej w części I w punkcie 1 oraz rozporządzenie powołane w części I w punkcie 2 tracą moc obowiązującą z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na zbędność wydania wyroku.

Sąd w pytaniu prawnym wskazywał na naruszenie konstytucyjnej zasady wyłączności ustawowej w dziedzinie prawa daninowego przez przekazanie do uregulowania w drodze rozporządzenia wysokości opłaty za udzielenie koncesji. Ponadto zakwestionował brak szczegółowych wytycznych w art. 40 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji do wydania rozporządzenia oraz przekroczenie upoważnienia ustawowego przez przepisy rozporządzenia KRRiT.

Trybunał Konstytucyjny analizując charakter opłaty za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych, wziął pod uwagę jej budżetowy charakter (o przeznaczeniu tej opłaty stanowi § 10 zakwestionowanego rozporządzenia KRRiT z 4 lutego 2000 r., zgodnie z którym opłaty koncesyjne stanowią dochód budżetu państwa). Trybunał uwzględnił fakt, że podmiot, który chce prowadzić działalność gospodarczą polegającą na rozpowszechnianiu programów telewizyjnych lub radiowych musi wystąpić z wnioskiem do KRRiT o udzielenie koncesji. Udzielenie tej koncesji – zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji oraz ustawą o swobodzie działalności gospodarczej – obligatoryjnie podlega tejże opłacie. Ponadto opłata ta jest świadczeniem pieniężnym i bezzwrotnym. Trybunał Konstytucyjny uznał, że opłata za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych ma charakter daniny.

Trybunał stwierdził, że art. 40 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji jest niezgodny z art. 217 konstytucji. Ustawodawca przekazał bowiem do regulacji podustawowej istotny element konstrukcji daniny, tj. jej wysokość, a to stanowi materię zastrzeżoną dla ustawy. Ponadto Trybunał wskazał, że kwestionowany przepis nie zawiera szczegółowych wytycznych, które wyznaczałyby KRRiT merytoryczny kierunek regulacji zawartych w rozporządzeniu w sposób wykluczający dowolność tych regulacji i tak, by zachowało charakter wykonawczy do ustawy. Przesądza to o jego niezgodności z art. 92 ust. 1 konstytucji. W konsekwencji Trybunał uznał, że wydane na podstawie niekonstytucyjnego art. 40 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji rozporządzenie uregulowało materię ustawową, co stanowi naruszenie art. 92 ust. 1 konstytucji.

Trybunał postanowił odroczyć na dwanaście miesięcy utratę mocy przepisów objętych wyrokiem. Do tego czasu pozostają one w systemie prawa.

Źródło: www.trybunal.gov.pl

Skomentuj ten artykuł na forum