Wiadomości

Dopuszczalność procesu o eksmisję w czasie trwania postępowania rozwodowego

Opublikowany: paź 7, 05:33

“Czy w czasie trwania postępowania o rozwód małżonek może domagać się eksmisji drugiego małżonka ze wspólnego lokalu mieszkalnego w ramach odrębnego procesu na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, czy też może żądać orzeczenia o eksmisji współmałżonka jedynie w wyroku rozwodowym zgodnie z art. 58 § 2 zd. 2 k.r.i.o ?”
podjął uchwałę:

Małżonek może wystąpić w odrębnym procesie o eksmisję drugiego małżonka ze wspólnego lokalu mieszkalnego na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.) także w czasie trwania postępowania w sprawie o rozwód, w której nie zgłoszono żądania eksmisji.

Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne powstało w sprawie o eksmisję, przy rozpoznawaniu przez Sąd Okręgowy we W. apelacji pozwanego od wyroku Sądu pierwszej instancji nakazującego pozwanemu Janowi L. opróżnienie, opuszczenie i wydanie powódce Beacie L. bliżej opisanego w sentencji wyroku lokalu mieszkalnego oraz ustalającego, że pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

W sprawie ustalone zostało między innymi, że powódka i pozwany pozostają w związku małżeńskim, w czasie którego uzyskali spółdzielcze lokatorskie prawo do spornego lokalu, w którym wraz z nimi mieszkała ich córka, zięć i wnuk. Od 2000 r. stosunki stron pogorszyły się, pozwany zaczął podejrzewać powódkę o zdrady, ubliżał jej, nie akceptował pracy i wyjść z domu. W październiku 2000 r. podczas nieobecności żony, córki, zięcia i wnuka, usunął z mieszkania rzeczy powódki i zamknął na klucz wspólną sypialnię. Po tym incydencie powódka, córka, zięć i wnuk wyprowadzili się ze spornego lokalu. Powódka w tym samym dniu 9 maja 2007 r. wytoczyła powództwo o eksmisję męża na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.- dalej: „u.o.p.l.”) oraz powództwo o rozwód. Sprawa rozwodowa jest w toku.

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy powziął poważne wątpliwości, czy dopuszczalne jest wytoczenie przez małżonka powództwa o eksmisję drugiego małżonka ze wspólnego lokalu mieszkalnego na podstawie art. 13 ust. 2 u.o.p.l. w czasie trwania postępowania o rozwód, czy też w takiej sytuacji małżonek może żądać eksmisji tylko na podstawie art. 58 § 2 zd. 2 k.r.o.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, oba wskazane wyżej przepisy zawierają regulację prawną o różnym zakresie przedmiotowym i podmiotowym, choć przesłanki orzeczenia eksmisji są podobne. Przepis art. 58 § 2 k.r.o. zdanie drugie, w związku z § 1 k.r.o. stanowi, że jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku orzekającym rozwód może, w wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, orzec jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 2 u.o.p.l., współlokator może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie.

Nie ulega wątpliwości, że zakres podmiotowy art. 13 ust. 2 u.o.p.l. jest znacznie szerszy, niż art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o., który ma zastosowanie tylko w sprawie o rozwód i jedynie w razie jego orzeczenia, a więc obejmuje tylko roszczenie o eksmisję jednego małżonka przeciwko drugiemu, które może być uwzględnione jedyne w razie orzeczenia rozwodu i tylko w odniesieniu do współmałżonka. Orzeczenia eksmisji na podstawie art. 13 ust. 2 u.o.p.l. może natomiast żądać zarówno małżonek, jak i rozwiedziony małżonek i żądaniem tym możne objąć, poza małżonkiem lub byłym małżonkiem, inne osoby z nim mieszkające.

Także zakresy przedmiotowe obu przepisów są różne, bowiem art. 13 ust. 2 u.o.p.l. ma zastosowanie jedynie do takich lokali, które małżonkowie zajmują wspólnie jako lokatorzy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.p.l., a więc używają lokalu jako najemcy lub na podstawie tytułu prawnego innego niż prawo własności, podczas gdy art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o. ma zastosowanie do każdego lokalu zajmowanego przez małżonków na podstawie jakiegokolwiek tytułu prawnego lub nawet bez tytułu prawnego. Jedynym ograniczeniem mogą tu być inne regulacje prawne, które uniemożliwiają orzeczenie eksmisji małżonka ze wspólnie zajmowanego mieszkania, do którego prawo przysługuje wyłącznie jemu (na przykład z mieszkania będącego jego majątkiem osobistym lub przydzielonego mu z racji pełnionej funkcji). Nie są także identyczne przesłanki uzasadniające orzeczenie eksmisji, choć niewątpliwie są podobne. W obu przepisach podstawą eksmisji jest rażąco naganne postępowanie współmałżonka uniemożliwiające wspólne zamieszkiwanie, jednak eksmisja na podstawie art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o. może być orzeczona tylko w „wypadkach wyjątkowych”. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się wyjątkowy charakter tego przepisu, który zawiera regulację szczególną, ograniczającą jego stosowanie do przypadków wyjątkowego, szczególnie rażącego zachowania współmałżonka (porównaj między innymi tezę VI ust. 1 uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 1978 r. III CZP 30/77, OSNCP z 1978 r., nr 11, poz. 39 oraz uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 września 1990 r. III CZP 53/90, OSNC z 1991 r., z. 4, poz. 43). Przyjmuje się też, że orzeczenie w wyroku rozwodowym eksmisji z mieszkania, do którego małżonkom przysługuje wspólne prawo, nie jest rozstrzygnięciem definitywnym o tym prawie, o którym ostatecznie orzeka sąd w postępowaniu o podział majątku wspólnego.

Z uwagi na to, że przedstawione zagadnienie prawne powstało w sprawie o eksmisję wytoczonej na podstawie art. 13 ust. 2 u.o.p.l., a nie w równolegle toczącej się sprawie o rozwód, w której nie zgłoszono żądania eksmisji, poza rozważaniami Sądu Najwyższego musi pozostać zarówno kwestia stosowania przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów w sytuacji orzekania eksmisji w sprawie rozwodowej, jak i kwestie procesowe wynikające z ewentualnego zawiśnięcia sporu o eksmisję w obu sprawach. Co do pierwszego zagadnienia, można tylko wskazać, w ramach argumentów wynikających z podstawy prawnej orzekania w obu przypadkach, że pod rządami ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (jedn. tekst: Dz. U. z 1998 r., Nr 120, poz. 787 ze zm.), która zawierała obowiązujący od dnia 24 października 1997 r. art. 33 ust. 3 o brzmieniu takim samym jak art. 13 ust. 2 u.o.p.l., w doktrynie jednolicie przyjmowano, że jeżeli o eksmisji orzeka sąd w wyroku rozwodowym, to jedyną podstawę tego rozstrzygnięcia stanowi art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o. Na gruncie przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 marca 2003 r. II CK 91/02 (nie publ.) stwierdził, że sprawa o rozwód, w której zgłoszono wniosek o orzeczenie eksmisji współmałżonka, nie jest sprawą o opróżnienie lokalu, zatem nie ma w niej zastosowania art. 15 ust. 2 u.o.p.l., natomiast jeśli rozwodzący się małżonkowie są lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, mają zastosowanie przepisy art. 14 ust. 1 i 3 , które z uwagi na odesłanie zawarte w art. 3 u.o.p.l., stosuje się do każdego orzeczenia eksmisji bez względu na jego podstawę, jeżeli zawiera ona regulację mniej korzystną dla lokatora. Z uwagi na to, że zdaniem Sądu Najwyższego, art. 58 § 2 k.r.o. nie jest korzystniejszy dla eksmitowanego najemcy, gdyż nie przewiduje możliwości ustalenia po jego stronie uprawnienia do lokalu socjalnego, muszą znaleźć zastosowanie przepisy art. 14 ust. 1 i 3 u.o.p.l.

Stanowisko to należy podzielić. Przepis art. 3 ust. 3 u.o.p.l. nakazuje stosowanie regulacji korzystniejszych dla lokatora, co w sprawie o eksmisję oznacza stosowanie przepisów korzystniejszych dla eksmitowanego lokatora lub współlokatora. Jako podstawa orzeczenia eksmisji przepis art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o. jest korzystniejszy dla małżonka objętego żądaniem eksmisji, bowiem pozwala ją orzec tylko w wyjątkowych wypadkach, podczas gdy art. 13 ust. 2 u.p.pl. takiego warunku nie zawiera. Natomiast w razie orzeczenia eksmisji w sprawie rozwodowej, musi znaleźć zastosowanie art. 14 dotyczący orzekania o uprawnieniu do lokalu socjalnego, bowiem art. 58 § 2 k.r.o. nie jest w tym zakresie korzystniejszy dla eksmitowanego lokatora skoro nie przewiduje możliwości przyznania mu prawa do lokalu socjalnego. Trzeba zatem stwierdzić, że gdy orzekana jest eksmisja współlokatora, to mimo że w obu sprawach podstawa materialnoprawna jej orzeczenia jest inna, w obu ma zastosowanie ochrona eksmitowanego współmałżonka przewidziana w art. 14 u.o.p.l.

Powracając do rozważań ściśle związanych z przedstawionym zagadnieniem prawnym, należy stwierdzić, że choć zakresy stosowania obu omawianych przepisów są różne, może dojść do ich zbiegu między innymi w takiej sytuacji faktycznej, jaka miała miejsce w rozpoznawanej sprawie. Nie ma jednak żadnych podstaw prawnych do odmówienia małżonkowi prawa do wystąpienia z odrębnym procesem o eksmisję współmałżonka na podstawie art. 13 ust. 2 u.o.p.l. także w czasie trwania procesu rozwodowego, w którym nie zgłoszono żądania eksmisji. Ustawodawca świadomie zawarł w art. 13 ust. 2 u.o.p.l. regulację zbliżoną, jednak podmiotowo i przedmiotowo inną niż w art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o. Dopuszczając w art. 13 ust. 2 u.o.p.l. wystąpienie z żądaniem eksmisji małżonka lub byłego małżonka, a więc bez względu na trwanie lub rozwiązanie związku małżeńskiego, uniezależnił sprawę o eksmisję w tym trybie od postępowania o rozwód. I choć niewątpliwie zdawał sobie sprawę z częściowego pokrywania się zakresów obu omawianych przepisów, jednak mimo to nie zmienił art. 445 ani art. 4451 k.p.c., które nadal wyłączą możliwość równoległego toczenia się tylko sprawy o rozwód lub separacje oraz spraw o zaspokojenie potrzeb rodziny, alimenty i dotyczących władzy rodzicielskiej. Przepis ten, jako szczególny, nie może być wykładany rozszerzająco, brak też innych przepisów, które przewidywałyby konieczność zgłoszenia żądania eksmisji tylko w już wytoczonej sprawie o rozwód albo przekazanie wszczętej sprawy eksmisyjnej do rozpoznania w toczącej się sprawie rozwodowej. Bez jednoznacznej regulacji ustawowej nie można ograniczać inicjatywy procesowej strony, która ma prawo sama decydować o wyborze alternatywnych dróg postępowania sądowego służących dochodzeniu jej roszczenia, tym bardziej gdy jedna z tych dróg może łatwiej i skuteczniej roszczenie to zrealizować.

Jak wskazano wyżej, w sytuacji zbiegu możliwości dochodzenia roszczenia o eksmisję na podstawie każdego z omawianych przepisów, jego realizacja w drodze odrębnego procesu, wytoczonego na podstawie art. 13 ust. 2 u.o.p.l., może skuteczniej i szybciej zapewnić ochronę małżonkowi pokrzywdzonemu rażąco nagannym zachowaniem współmałżonka we wspólnym lokalu. W sprawie o rozwód małżonek żądający eksmisji uzyskałby tę ochronę jedynie w razie orzeczenia rozwodu i pod warunkiem wykazania wyjątkowych okoliczności uzasadniające orzeczenie eksmisji na podstawie art. 58 § 2 k.r.o.. W razie oddalenia powództwa o rozwód, żądanie eksmisji, nawet całkowicie uzasadnione, pozostałoby niezrealizowane.

Konieczność wyjaśniania wszystkich okoliczności niezbędnych do orzeczenia rozwodu mogłaby znacznie wydłużyć oczekiwanie na eksmisję, co z pewnością nie było wolą ustawodawcy w sytuacjach znęcania się nad rodziną, skoro zgodnie z art. 17 u.o.p.l. nie mają wówczas zastosowania przepisy art. 14 i art. 16 tej ustawy o orzekaniu o lokalu socjalnym i zakazie wykonywania wyroku eksmisyjnego w okresie zimowym, gdy nie wskazano lokalu, do którego ma nastąpić przekwaterowanie. Świadczy to o woli ustawodawcy by w wypadku znęcania się nad rodziną wykonanie wyroku eksmisyjnego nastąpiło niezwłocznie, a także by możliwie szybko doszło do jego wydania, co znacznie łatwiej osiągnąć w odrębnej sprawie o eksmisję wytoczonej na podstawie art. 13 ust. 1 u.o.p.l., niż w sprawie rozwodowej. Nie jest również obojętne, że wytaczając powództwo na podstawie tego przepisu małżonek może uzyskać eksmisję nie tylko współmałżonka, lecz również innych osób wywodzących od niego swoje prawo do zamieszkiwania w lokalu oraz że uzyskane na tej drodze orzeczenie eksmisyjne w niektórych przynajmniej przypadkach będzie miało charakter definitywny.

Wszystko to wskazuje, że w sytuacji, gdy małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie jako lokatorzy, w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.p.l., wolą ustawodawcy było pozostawienie małżonkowi pokrzywdzonemu rażąco nagannym zachowaniem współmałżonka prawa decydowania, czy roszczenie o eksmisję współmałżonka będzie realizował w toczącej się sprawie rozwodowej, na podstawie art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o., czy wytoczy odrębną sprawę o eksmisję na podstawie art. 13 ust. 2 u.o.p.l.

Przeciwko takiej wykładni omawianych przepisów nie przemawiają argumenty przytoczone przez Sąd Okręgowy. Możliwość wytoczenia, w określonych wyżej sytuacjach, odrębnego procesu o eksmisję na podstawie art. 13 ust. 2 u.o.p.l. w czasie trwania sprawy o rozwód, nie prowadzi do „omijania„ przepisu art. 58 § 2 zd. drugie k.r.o. ani nie czyni go zbędnym. Znajduje on bowiem zastosowania, jako jedyna podstawa prawna żądania eksmisji współmałżonka, w tych wszystkich sytuacjach, gdy małżonkowie zajmują wspólnie lokal bez tytułu prawnego lub na podstawie tytułu, który nie pozwala uznać ich za lokatorów w rozumieniu u.o.p.l.

Nie ma też podstaw do obawy, że ustalenie przez sąd w odrębnym procesie przesłanek orzeczenia eksmisji będzie miało wpływ na ocenę sądu w przedmiocie winy małżonków w sprawie o rozwód. W każdej z tych spraw sąd bada i ocenia okoliczności faktyczne pod kątem przesłanek prawa materialnego stanowiącego podstawę żądania stron i w żadnej z nich nie jest związany oceną sądu dokonaną w drugiej sprawie, dotyczącą innych przesłanek materialnoprawnych.

Także argument Sądu Okręgowego odnoszący się do kosztów procesu nie może mieć znaczenia, bowiem zasada nie powiększania kosztów bez uzasadnionej potrzeby nie może przeważać nad wskazanymi wyżej względami normatywnymi, systemowymi i celowościowymi, uzasadniającymi prawo wyboru strony drogi dochodzenia swoich roszczeń.

Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy rozstrzygnął przedstawione zagadnienie prawne jak w uchwale.

Uchwała z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn. akt III CZP 41/08).

Źródło: www.sn.pl

Skomentuj ten artykuł na forum