Wiadomości

Znęcanie psychiczne i fizycznie

Opublikowany: kwi 15, 09:16

Przestępstwo znęcania określone jest w art. 207 § 1. Kodeksu karnego. Zgodnie z nim znęcanie polega na zadawaniu cierpienia fizycznego lub psychicznego osobie najbliższej, ale i innej osobie pozostającej w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny. Za tego rodzaju czyn grozi kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Jeżeli znęcanie połączone jest ze szczególnym okrucieństwem zagrożone jest karą od jednego roku do 10 lat pozbawienia wolności.

Jeżeli następstwem znęcania się jest targnięcie się ofiary na własne życie, sprawca podlega każe od 2 lat do 12 lat pozbawienia wolności.

Przestępstwo powyższe można popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim. Choć nie wynika to bezpośrednio z treści przepisu jest to przestępstwo celowe. Sprawca działa, bowiem w celu upodlenia, udręczenia ofiary.

Dla bytu tego przestępstwa nie jest konieczne wystąpienie jakichkolwiek uszkodzeń ciała. Jeżeli takie zaistnieją czyn będzie w zależności od ich stopnia kwalifikowany dodatkowo z innego przepisu karnego.

Znęcanie fizyczne może polegać na biciu, głodzeniu ofiary, duszeniu, przypalaniu, kaleczeniu itp. Znęcanie psychiczne polega natomiast na psychicznym dręczeniu ofiary np. poprzez lżenie, poniżanie, szydzenie, grożenie itp. Do popełnienia tego przestępstwa nie jest, więc konieczna fizyczna ingerencja sprawcy a wystarczy jego negatywny wpływ na psychikę ofiary.

Co do zasady postępowanie wypełniające znamiona przestępstwa znęcania powinno być rozciągnięte w czasie, czyli jest to ciąg określonych zachowań najczęściej polegających na naruszeniu nietykalności cielesnej ofiary, zniewagach itp. (przestępstwo trwałe). Możliwe jest jednak stwierdzenie zaistnienia przestępstwa, jeśli pojedyncze działanie sprawcy jest bardzo brutalne, intensywne.

Należy pamiętać, że nie ma czegoś takiego jak wzajemne znęcanie. W założeniu musimy mieć do czynienia z relacją oprawca-ofiara, czyli sprawca powinien dominować nad pokrzywdzonym a ten w związku z różnica sił nie może się mu przeciwstawić lub może, ale w niewielkim stopniu.

Nie będzie znęcania np. w sytuacji, kiedy mąż uderzy żonę a następnie ona jego i równowaga dolegliwości po obu stronach będzie zachowana. Co innego, jeśli mąż uzyska przewagę a oddawanie ciosów przez żonę będzie miało charakter rozpaczliwy, automatyczny i obronny.

Znęcanie zachodzi niezależnie od tego czy ofiara się broni. Brak obrony ze strony ofiary może świadczyć o szczególnym jej udręczeniu lub wysokim poziomie lęku.

Zgodnie z Kodeksem karnym osobą najbliższą są: małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu (konkubenci).

Stosunek zależności może wynikać z ustawy np. umieszczenie w rodzinie zastępczej, stosunku prawnego np. pracownik – pracodawca, lub z sytuacji faktycznej np. rozwiedzeni małżonkowie nadal mieszkają w jednym lokalu, pielęgniarka – chory.

Skomentuj ten artykuł na forum