Wiadomości

Wykorzystanie budynków oraz istniejących masztów i wież jako elementów wsporczych do montażu anten

Opublikowany: lut 4, 14:15

Niniejsze opracowanie stanowi materiał informacyjno – przewodnikowy o dostępie telekomunikacyjnym w części Infrastruktura telekomunikacyjna w zakresie budynków oraz istniejących masztów i wież jako elementów wsporczych do montażu anten – zwany dalej Przewodnikiem – w oparciu o art. 139 Ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r. Nr 171 poz. 1800 z późn. zm.) oraz ustaw, rozporządzeń i norm dotyczących pozostałych przepisów związanych bezpośrednio i pośrednio z ich montażem takich jak, m.in.: przepisów prawa budowlanego, prawa ochrony środowiska, prawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, prawa autorskiego i praw pokrewnych – mających wpływ na ten montaż (dostęp), ograniczając jego obszar.

Przewodnik kierowany jest do przedsiębiorców telekomunikacyjnych, eksploatujących sieci publiczne – zwanych dalej Operatorami, a jego wskazany powyżej zakres powinien odpowiadać panującym obecnie na rynku telekomunikacyjnym tym potrzebom, które znajdują odzwierciedlenie we wnioskach Operatorów dotyczących możliwości dostępu do Infrastruktury Operatorów dominujących.

Niniejszy przewodnik zawiera:

• wykaz przepisów prawa mających zastosowanie przy realizacji dostępu telekomunikacyjnego w zakresie objętym przewodnikiem,
• określenie obszaru, zakresu i sposobu realizacji obowiązku zapewnienia dostępu telekomunikacyjnego wraz ze wskazaniem przepisów prawa obejmujących te zagadnienia,
• możliwy do wykorzystania obszar działania,
• procedurę postępowania dla pozyskania obszaru działania i jego eksploatacji,
• zakres rzeczowy umowy na dostęp do Infrastruktury – zwanej dalej Umową,
• sugestie, co do ustalania wysokości opłat tytułem dostępu,
• opis problemów i propozycje zmian legislacyjnych.

Kosztowna infrastruktura

Szybki rozwój technologii w telekomunikacji, rosnąca skala potrzeb na świadczone usługi oraz brak możliwości konkurencyjności pomiędzy Przedsiębiorcami Telekomunikacyjnymi – Operatorami eksploatującymi sieci publiczne, wymusza na rynku telekomunikacyjnym bardzo duże zapotrzebowanie na Infrastrukturę.

Budowa Infrastruktury telekomunikacyjnej jest bardzo kosztownym i złożonym przedsięwzięciem. Wymaga opracowania szczegółowych planów, kosztorysów oraz przede wszystkim poniesienia ogromnych nakładów inwestycyjnych. Wydatki, jakie musi ponieść nowo wchodzący przedsiębiorca na stworzenie Infrastruktury służącej do świadczenia usługi dostępu do lokalnej pętli i podpętli abonenckiej (łącznie z dostępem współdzielonym), realizowanego za pomocą pary przewodów metalowych w celu świadczenia usług szerokopasmowych i głosowych, są istotną barierą i w wielu przypadkach uniemożliwiają zaistnienie na ww. rynku nowym przedsiębiorcom. Na koszty związane z budową Infrastruktury składają się między innymi koszty budowy:

• kanalizacji kablowej wraz ze studniami kablowymi,
• rurociągów magistralnych i rozdzielczych,
• kabli sieci magistralnej i rozdzielczej – zarówno kanałowych jak i doziemnych,
• przyłączy abonenckich wraz z okablowaniem wewnątrz budynków,
• linii napowietrznych wraz z podbudową słupów,
• central końcowych i międzystrefowych,
• przełącznic głównych i urządzeń towarzyszących,
• punktów styku z innymi Operatorami telekomunikacyjnymi posiadającymi sieci telekomunikacyjne, itp.

Tradycyjna Infrastruktura, to najczęściej kable prowadzone w ziemi lub w kanalizacji kablowej wzdłuż istniejących ciągów komunikacyjnych. Rozpoczęcie budowy wymaga wykonania i uzgodnienia projektu z właściwymi organami – jest to proces czasochłonny i kosztowny chociażby ze względu na wykonywanie go w otoczeniu skomasowanych już istniejących urządzeń uzbrojenia terenu (instalacje gazowe, wodne, energetyczne itp.) z zachowaniem normatywnych odległości zarówno przy zbliżaniu się do nich jak i skrzyżowaniu się z nimi. Trudności i koszty dodatkowo podnosi konieczność przeprowadzania kanalizacji w pasie drogowym (pod ulicami) za zajęcie, którego – jak również za trwałe pozostawienie w nim urządzeń nie związanych z obsługą drogi – należy zapłacić. Sama zaś budowa wymaga uwzględnienia interesów uczestników ruchu drogowego oraz poniesienia kosztów przywrócenia stanu nawierzchni sprzed budowy.

Jak widać na największą cześć kosztów budowy Infrastruktury kablowej składają się koszty prac ziemnych i pozostałych z nimi związanych, a nie koszty kabli telekomunikacyjnych.

Trudności w powieleniu istniejącej Infrastruktury telekomunikacyjnej mogą również wynikać zarówno z wysokich kosztów jej utworzenia jak i z fizycznych i technicznych parametrów sieci oraz ze strukturalnych i prawnych ograniczeń istniejących na danym rynku. Dodatkowo należy zaznaczyć, iż wielokrotnie brak jest racjonalnego uzasadnienia dla tworzenia alternatywnych stacjonarnych sieci kablowych.

Wynika z tego, że realny i szybki rozwój Infrastruktury jest dość trudny do osiągnięcia na gruncie polskiej rzeczywistości. Pomijając jego aspekty ekonomiczne i pracochłonność, jest procesem złożonym i czasochłonnym. Pozyskanie przez Operatorów (Inwestorów) gruntów na cele budowlane – szczególnie w dużych aglomeracjach miejskich, uzyskanie stosownych zezwoleń oraz decyzji administracyjnych, czas realizacji inwestycji wraz z przekazaniem jej do użytkowania (eksploatacji), nie stwarza warunków do nadążenia za wzrostem potrzeb na świadczenie usług telekomunikacyjnych, informatycznych i audiowizualnych a na pewno już nie konkurencyjność ich świadczenia przez poszczególnych Operatorów.

Dostęp do istniejącej infrastruktury

Nie oznacza to jednak, że pozyskanie Infrastruktury a w tym kanalizacji kablowej, może być osiągnięte tylko i wyłącznie poprzez przeprowadzanie procesu budowlanego – budowę kabli telekomunikacyjnych. Cel ten w dużej mierze może być osiągnięty poprzez optymalne i racjonalne wykorzystanie istniejących zasobów Infrastruktury, poprzez stworzenie racjonalnych warunków dostępu do istniejącej Infrastruktury poszczególnych Operatorów i odpowiednie jej zagospodarowanie.

Aby cel ten został osiągnięty, musi nastąpić pełna współpraca pomiędzy Operatorami. Tu rodzi się pewna sprzeczność: z jednej strony – wzajemna konkurencja, a z drugiej – wzajemne racjonalne i optymalne wykorzystanie tworzonych i posiadanych już zasobów dóbr, czyli zasobów Infrastruktury.

Możliwości takie stworzono na gruncie prawa polskiego wprowadzając ustawowy obowiązek, ciążący na Operatorze eksploatującym sieci publiczne, umożliwienia innym Operatorom, eksploatującym sieci publiczne, fizycznego dostępu telekomunikacyjnego do posiadanej przez siebie Infrastruktury. Realizację zamierzenia ustawowego osiągnięto poprzez Ramową Ofertę TP o dostępie telekomunikacyjnym w części Infrastruktura telekomunikacyjna w zakresie kanalizacji kablowej (treść oferty ramowej), która ma celu ujednolicenie warunków zawierania Umów – na istniejącą a nie do końca wykorzystaną kanalizację kablową, czyli umiejętne zagospodarowanie pozostającej rezerwy.

Zniesienie barier administracyjnych

Z drugiej strony, aby fizyczny przyrost potencjalnej bazy Infrastruktury mógł nadążać za szybkim zapotrzebowaniem na świadczone usługi, a tym samym mieć wpływ na konkurencyjność ich świadczenia przez poszczególnych Operatorów, należy doprowadzić do radykalnego zwiększenia inwestycji w infrastrukturę telekomunikacyjną. Będzie to możliwe jednakże dopiero wtedy, gdy nastąpi udrożnienie procesu inwestycyjnego poprzez zniesienie barier administracyjnych.

W obecnym stanie prawnym i faktycznym jest on przewlekły i przerosły nieracjonalnymi rozwiązaniami, a Operator jest uzależniony od korzystnych interpretacji niejasnych przepisów przez organy administracji oraz dobrej woli przedsiębiorstw energetycznych, zarządców dróg publicznych i organizacji ekologicznych. Największym jednak problemem jest brak spójnej koncepcji, w jaki sposób powinny być planowane i realizowane inwestycje w infrastrukturze telekomunikacyjnej. Koncepcji, którą racjonalny ustawodawca mógłby kompleksowo wdrażać do porządku prawnego zamiast doraźnych i niezsynchronizowanych jednostkowych rozwiązań.

Rozwój sieci bezprzewodowych

Na przestrzeni ostatnich lat obserwujemy w Polsce znaczne ożywienie gospodarcze, w tym dostęp do nowoczesnej technologii. Coraz silniej zaznacza się tendencja do integracji usług telefonicznych z usługami transmisji danych. W tej chwili klient oczekuje zintegrowanych rozwiązań i atrakcyjnej cenowo oferty. Można to osiągnąć dzięki postępowi techniki pozwalającemu wykorzystać nie tylko istniejący potencjał sieci kablowych, lecz ogromny potencjał fal radiowych poprzez rozwój bezprzewodowego dostępu do transmisji danych w postaci technik radiowych.

Nietrudno zauważyć, jak bardzo ważnym jest rozwój alternatywnych rozwiązań, pozwalających świadczyć usługi biznesowi, administracji rządowej i samorządowej oraz klientom indywidualnym. Sama usługa może stać się atrakcyjna cenowo, a na pewno jest bardziej elastyczna z perspektywy dostawcy i nie będzie stanowić zagrożenia dla zwykłej łączności telefonicznej – może okazać się jej sprzymierzeńcem, a nie konkurentem.

Ta atrakcyjność zastosowania fal radiowych w bezprzewodowych sieciach telekomunikacyjnych wynika głównie, jak wielokrotnie wspominano, z szybkiego rozwoju technologii oraz, co jest bardzo ważne, z ich elastyczności i ekonomiczności. To spowodowało, że stały się one nowym, dynamicznie rozwijającym się segmentem rynku. Masowo zaczęły pojawiać się różnorodne rozwiązania sprzętowe oferowane i dostarczane przez wielu producentów, które jednak nie umożliwiały wzajemnej współpracy.

Operator gwarantujący sieć bezprzewodową (radiową) zaoferuje wydajność, wygodę i obniżenie kosztów w stosunku do tradycyjnej sieci kablowej. Przenośność w bezprzewodowych systemach sieciowych umożliwia użytkownikom sieci dostęp do aktualnych informacji bez względu na lokalizację. Taka przenośność zwiększa wydajność i stwarza możliwość świadczenia usług niedostępnych przy korzystaniu z sieci kablowej. Należy zauważyć, że technologia bezprzewodowa umożliwia zbudowanie sieci tam, gdzie nie ma możliwości położenia kabli telekomunikacyjnych.

Jak już wspomniano, ważną cechą sieci bezprzewodowych jest ich elastyczność i prostota jej budowy – szybkie i łatwe wprowadzenie w życie danego projektu (konstrukcji sieci).

W sieciach bezprzewodowych wykorzystuje się zwykle wiele, tzw. stacji bazowych umożliwiających podłączanie kolejnych użytkowników do istniejących już sieci. Infrastruktura sieci bezprzewodowej jest właściwie taka sama niezależnie od tego, czy przyłącza się jednego użytkownika, czy też liczy się ich w milionach. Aby zaoferować na danym terenie usługi sieci bezprzewodowej, potrzebujemy stacji bazowej i anteny. Kiedy zainstalowane zostaną te dwa elementy, dodanie nowego użytkownika sprowadza się właściwie tylko do jego identyfikacji – autoryzacji. Taka Infrastruktura musi być tak skonfigurowana, aby rozpoznawać nowych użytkowników sieci, oferując im określone usługi. Sama identyfikacja nie wymaga rozbudowy Infrastruktury. Dodanie nowego użytkownika sieci bezprzewodowej wiąże się z koniecznością jej rekonfiguracji, co nie oznacza, że należało będzie ciągnąć nowe okablowanie, kupować terminale i podłączać je do istniejących gniazdek sieciowych – abonenckich, tak jak to jest w przypadku klasycznej telekomunikacyjnej sieci kablowej.

Do najczęściej wskazywanego zakresu przedmiotowego, należy:

• zapewnienie połączeń stacji bazowych telefonii komórkowej z siecią Operatora – sytuacja jeszcze bardziej się skomplikuje w momencie uruchamiania UMTS, który ma zaoferować znacznie wyższe przepływności niż GSM/GPRS.
• przyspieszenie rozwoju sieci LAN w domach i małych przedsiębiorstwach przez umożliwienie im taniej, szybkiej i skalowalnej łączności z Internetem,
• uzupełnienie pokrycia technologią xDSL, której zasięg wynosi jedynie kilka kilometrów, oraz dostępu opartego na telewizji kablowej, który nie zawsze jest możliwy,
• pokrycie terenów słabo zaludnionych, także w ramach bezprzewodowej pętli abonenckiej.

Wskazany powyżej zakres przedmiotowy odpowiada panującym obecnie na rynku telekomunikacyjnym tym potrzebom, które znajdują odzwierciedlenie we wnioskach Operatorów dotyczących możliwości dostępu do szeroko pojętej Infrastruktury operatora znaczącego – kanalizacji kablowej, wież, masztów oraz budynków.

Źródło: www.urtip.gov.pl

Skomentuj ten artykuł na forum