Wiadomości

Właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń…

Opublikowany: sie 4, 13:50

1. Ustawa o broni i amunicji wprowadza szereg regulacji, które nakazują bądź umożliwiają organom Policji cofnięcie pozwolenia na broń. W sytuacji, gdy wyraźnie wzrasta zainteresowanie uzyskiwaniem pozwoleń na broń, temat ten jest raczej marginalizowany. Wielu rozpoczyna strzeleckie i kolekcjonerskie zainteresowania, ani myśląc o możliwości utrat prawa posiadania broni palnej. Należy wiedzieć o tym, jakie są okoliczności, w których pozwolenie na broń można utracić. W niniejszym wpisie zaprezentuję uwagi ogólne oraz pojawiające się wątpliwości interpretacyjne, w szczególności dotyczące art. 18 ust. 5 pkt 4 oraz art 32 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.
2. Zgodnie z art. 18 ust. 5 pkt 4: Właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, o których mowa w art. 32. Przepis ten w swej treści jest niezmienny od początku obowiązywania ustawy o broni i amunicji z 1999 roku. Jedyna zmiana dotyczyła tego, że w pierwotnym brzmieniu ustawy przepis był jednostką redakcyjną – art. 18 ust. 3 pkt 4, a po zmianie dokonanej ustawą z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz o zmianie ustawy o Biurze Ochrony Rządu, nadano mu aktualne oznaczenie. Art. 32 ustawy o broni i amunicji od dnia wejścia w życie ustawy niezmieniony w treści. Art. 32 ust. 1 stanowi: Broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych. Ustęp 2 cytowanego przepisu, jest delegacją ustawową do określenia przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej oraz ministrem właściwym do spraw kultury, w drodze rozporządzenia, szczegółowych zasady i warunków przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2, z uwzględnieniem zabezpieczeń uniemożliwiających dostęp do broni i amunicji osobom trzecim. Aktualnie obowiązuje rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 26 sierpnia 2014 roku, z mocą obowiązującą od dnia 1 października 2014 roku. Do tego dnia obowiązywało rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 3 kwietnia 2000 roku.
3. Art. 18 ust. 5 nie wprowadza obowiązku cofnięcia pozwolenia na broń, a jedynie ustanawia taką możliwość. W praktyce fakultatywne cofnięcie pozwolenie na broń, następuje w każdej sytuacji, w której zdaniem organu Policji dojdzie do naruszenia zasad opisanych w art. 32 ust 1 ustawy. Organy Policji w sposób wyjątkowo rygorystyczny stosują ten przepis. W 2006 roku Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (II OSK 1200/06), w którym poczyni następujące stwierdzenia:
Przepis art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji w zw. z art. 32 ust. 1 tejże ustawy stwarza ograniczoną sferę uznania administracyjnego dla organów Policji w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie na broń zasad przechowywania broni i amunicji. Ograniczenie sfery uznania wynika z zasad reglamentacji udzielania pozwoleń na broń, a zwłaszcza brzmienie art. 10 ustawy o broni i amunicji. Istotne znaczenie przypisać należy unormowaniu z art. 32 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, który zawiera skierowany do posiadacza broni nakaz przechowywania i noszenia tych przedmiotów w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych.
Przepis art. 32 ust. 1 ustawy o broni i amunicji nie daje podstaw do stopniowania jego naruszenia, zatem każde, nawet jednorazowe odstępstwo od powinności przechowywania i noszenia broni i amunicji w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych stwarza podstawę do wydania decyzji o cofnięciu pozwolenia na posiadanie broni, zgodnie z art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji.
W konsekwencji z możliwości cofnięcia pozwolenia na broń, uczyniono obowiązek. To, jakże częsty w sprawach dotyczących pozwoleń na broń przypadek, gdy orzecznictwo administracyjne bądź sądowe zmienia brzmienie przepisów prawa.
4. Broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych (art. 32 ust 1). Ustawa o broni i amunicji oraz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia z dnia 26 sierpnia 2014 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, nie dają legalnej definicji przechowywania broni. Orzecznictwo sądowo-administracyjne przyjmuje, że z przechowywaniem mamy do czynienia w sytuacji, kiedy broń nie jest noszona, wożona lub używana. Takie stanowisko wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 lutego 2006 r. (VI SA/Wa 2041/05). Noszenie broni zaś zostało aktualnie zdefiniowane w ustawie o broni i amunicji, w art. 10 ust. 9. Obowiązująca definicja noszenia broni, pojawiła się z dniem 10 marca 2011 roku, na skutek zmian w ustawi o broni i amunicji, wprowadzonych ustawą z dnia 2 stycznia 2011 roku. Zgodnie z przepisem art 10 ust. 9: W rozumieniu ustawy noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń. Wcześniej w ustawie, w art. 10 ust. 4a, była nieco inna definicja noszenia broni, która miała brzmienie: Noszenie broni, o którym mowa w ust. 4, art. 17 ust. 1 pkt 5, art. 18 ust. 1 pkt 4 i ust. 5 pkt 4, art. 32 ust. 1 i 2, art. 33 ust. 1 oraz art. 51 ust. 2 pkt 4, 7 i 10, oznacza każdy sposób przemieszczania broni przez osobę posiadającą pozwolenie na tę broń.
5. Aktualnie obowiązująca definicja noszenia broni jest tak sformułowana, że nakazuje ją stosować w każdym przypadku, w jakim w ustawie o broni i amunicji bądź przepisach wydanych na jej podstawie, pojawi się pojęcie noszenia broni. Zatem definicja z art. 10 ust. 9 ma zastosowanie również do art. 32 ust. 1 oraz art. 18 ust. 5 pkt 4. Przemieszczanie broni do celów kolekcjonerskich i pamiątkowych w stanie rozładowanym, nie mieści się w definicji noszenia broni w rozumieniu art. 10 ust 9. Zgodnie z art 10 ust. 8 ustawy: Zabrania się noszenia broni posiadanej na podstawie pozwolenia do celów kolekcjonerskich lub pamiątkowych bez zgody właściwego organu Policji. Innego rozumienia noszenia broni, niż zdefiniowane w art 10 ust. 9, na gruncie ustawy o broni i amunicji stosować nie można. W konsekwencji tego przemieszczanie rozładowanej broni kolekcjonerskiej czy pamiątkowej, nie jest noszeniem broni, o którym mowa w art. 32 ust 1 i art. 18 ust 5 pkt 4.
6. Przepisy ustawy o broni i amunicji nie regulują sposobu przemieszczania broni do celów kolekcjonerskich i pamiątkowych. Trzeba pamiętać, że przepisy rozporządzenia w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, regulują jedynie zasady przechowywania i noszenia broni. Noszenia w rozumieniu art. 10 ust 9 ustawy. Można zatem odnieść wrażenie, że nie ma żadnych zasad dotyczących przemieszczania broni kolekcjonerskiej oraz pamiątkowej. Moim zdaniem stosując rozumowanie prezentowane przez WSA w Warszawie w przywołanym powyżej wyroku (VI SA/Wa 2041/05), przemieszczając broń do celów kolekcjonerskich czy pamiątkowych, mamy do czynienia z przechowywaniem tej broni. Skoro przyjmuje się, że z przechowywaniem mamy do czynienia w sytuacji, kiedy broń nie jest noszona, wożona lub używana, a broń kolekcjonerska oraz pamiątkowa nie może być noszona (art. 10 ust 8). Wydaje się, że innego racjonalnego rozumowania nie da się przeprowadzić. Twierdzenie, że żadne zasady w tym zakresie nie obowiązują, może okazać się niebezpieczne dla zachowania prawa do dysponowania bronią. Zważywszy na dostrzegane naruszenia prawa przez KGP i zupełnie dowolne interpretacje przepisów, nie należy podejmować ryzyka.
7. W kolejnych wpisach będę zajmował się konkretnymi przypadkami, które mogą stanowić podstawę cofnięcia pozwolenia na broń, w oparciu o art. 18 ust 5 pkt 4. Spróbuję również przedstawić problematykę konsekwencji prawnokarnych utraty broni palnej.

Źródło: www.trybun.org.pl

Skomentuj ten artykuł na forum

Szukaj w serwisie

Wzory pozwów, wniosków, umów i innych pism

Wiadomości i porady prawne

Konkordat między Rzeczpospolita Polską a Stolicą Apostolską

Rzeczpospolita Polska i Stolica Apostolska potwierdzają, że Państwo i Kościół katolicki są — każde w swej dziedzinie — niezależne i autonomiczne oraz zobowiązują się do pełnego poszanowania tej zasady we wzajemnych stosunkach i we współdziałaniu dla rozwoju człowieka i dobra wspólnego.

Czytaj dalej


Więcej

Porada prawna - Prenumerata RSS

Zaprenumeruj aktualności i porady

Archiwum wiadomości