Wiadomości

Warunki świadczeń emerytalno-rentowych dla Polaków pracujących poza granicami RP

Opublikowany: lip 8, 06:21

5 lipca 2010 r. o godz. 13.00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych dotyczące warunków świadczeń emerytalno-rentowych dla Polaków pracujących poza granicami RP, sygn. P 31/09.

Stan prawny i faktyczny:

W styczniu 1981 roku Marian W. wystąpił u swojego pracodawcy, przedsiębiorstwa B., o udzielenie urlopu bezpłatnego na okres 5 lat w związku z podjęciem pracy w Kuwejcie za pośrednictwem Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego Polservice. PHZ Polservice otrzymało zgodę Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych do zatrudnienia Mariana W. w Kuwejcie. Zawiadomiono również Ministerstwo Hutnictwa o wyjeździe. Okres urlopu przedłużono do końca 1988 roku. W 1989 roku w związku z nieprzedłużeniem urlopu oraz brakiem powrotu Mariana W. na stanowisko pracy przedsiębiorstwo B. stwierdziło, że umowa o pracę wygasła. W 1989 roku Alicja i Marian W. zamieszkali w Toronto. Po śmierci męża, Alicja W. wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o rentę rodzinną. ZUS odmówił prawa do renty ze względu na zbyt krótki okres stażu pracy Mariana W. Okres pracy w Kuwejcie nie został uwzględniony w stażu zmarłego.

Marian W. do chwili śmierci mieszkał w Toronto. Zgodnie z kwestionowanymi przepisami okres zatrudnienia w Kuwejcie podlegałby uwzględnieniu gdyby w chwili śmierci zamieszkiwał na obszarze RP. Zdaniem sądu pytającego, wyłączenie przez ustawodawcę z kręgu osób uprawnionych do uwzględnienia okresów zatrudnienia obywateli polskich za granica człowieka nie mającego stałego miejsca zamieszkania na obszarze RP, stanowi regulację niepełną. Narusza zasadę równości i zakaz dyskryminacji ze względu na miejsce stałego zamieszkania. Jest ponadto sprzeczne z zasadą wzajemności, wiążącą prawo do świadczeń emerytalno-rentowych z udziałem świadczeniobiorcy w tworzeniu funduszu ubezpieczeniowego.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że artykuł 9 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie przesłanki stałego miejsca zamieszkania na obecnym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, w części odsyłającej do art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c w związku z art. 65 tej ustawy jest niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 konstytucji.

Trybunał umorzył postępowanie w części dotyczącej badania zgodności z konstytucją § 3 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 marca 1984 r. w sprawie okresów zatrudnienia za granicą i zasad udzielania świadczeń emerytalno-rentowych z tytułu tego zatrudnienia ze względu na cofnięcie pytania prawnego w tym zakresie.

Trybunał Konstytucyjny rozpoznawał pytanie prawne Sądu Okręgowego w Warszawie, przed którym zawisła sprawa Alicji W., zamieszkałej w Kanadzie, ubiegającej się o rentę rodzinną po zmarłym mężu. Mąż Alicji W. w okresie od 8 stycznia 1981 r. do 28 lutego 1989 r. był zatrudniony u zagranicznego pracodawcy za granicą za zgodą władz polskich. Następnie wraz żoną zamieszkał w Toronto, gdzie zmarł 25 lutego 1994 r. Możliwość uwzględnienia okresu pracy zmarłego przy ustaleniu prawa do renty rodzinnej jest uzależniona – przez art. 9 ust. 1 ustawy o FUS – od warunku stałego zamieszkania zainteresowanego (domicylu) na obecnym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny orzekł niekonstytucyjność takiej regulacji z uwagi na nieadekwatność i niedookreśloność kryterium “miejsca zamieszkania” w wypadku ustalania renty rodzinnej. Niejasne jest m.in., jakiego momentu dotyczy wymaganie domicylu (moment uzyskania uprawnień emerytalnych przez osobę, po której dochodzi się renty rodzinnej; moment ustalenia renty rodzinnej).

TK rozstrzygał sprawę na tle obecnie obowiązującej konstytucji, mocno eksponującej element rzetelności legislacji, której komponentem jest zgodność ocenianej regulacji prawnej z zasadą zaufania do prawa, którą wyraża art. 2 konstytucji. Wątpliwości konstytucyjne zgłoszone przez sąd pytający dotyczyły kryterium domicylu, wprowadzonego w ustawodawstwie przed konstytucją z 1997 r. i przeniesionego do ustawy o FUS jako regulacji przejściowej wobec rozciągniętych w czasie sytuacji nabywania prawa do świadczeń z zaopatrzenia społecznego w warunkach zmiany systemu. Poprzedni system zabezpieczenia społecznego, był w większej mierze oparty o rozdzielanie środków dokonywane z udziałem państwa. W przeciwieństwie do obecnego systemu, gdy podstawowe znaczenie ma kapitał zgromadzony przez osobę podlegającą ubezpieczeniu. Poprzedni system charakteryzował się większą swobodą ustawodawcy co do wprowadzenia przesłanek i warunków uzyskiwania świadczeń. Obecna ocena systemu ubezpieczenia społecznego jest silnie ukierunkowana koniecznością przestrzegania zasady rzetelności legislacji i stawia wyższe wymagania brakowi arbitralności co do wyboru kryteriów w tym zakresie. W każdym razie ogranicza ustawodawcę co do możliwości arbitralnego wprowadzania tu kryteriów obcych celowi danej instytucji. Wymóg domicylu jest zaś właśnie takim obcym kryterium.

TK zaznaczył, że – ze względu na konkretny charakter kontroli konstytucyjności wszczętej na podstawie pytania prawnego – stwierdzenie niekonstytucyjności przesłanki domicylu dotyczy tylko renty rodzinnej, w warunkach, gdy prawo osoby, po której renta przysługuje i które stanowi podstawę do nabycia renty rodzinnej, nie było dotychczas ustalone i tylko sytuacji determinowanej przedmiotem sprawy (w zakresie odesłania do art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy o FUS).

TK zauważył, że przesłanka domicylu jest wykorzystywana przez ustawę o FUS jako przesłanka negatywna, decydująca o odmowie emerytury lub renty w znacznie szerszym zakresie, niż tylko renta rodzinna i tylko wobec kręgu podmiotów, o których mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c, a więc w zakresie szerszym, niż przedmiot wyroku TK.

Wątpliwości dotyczące zgodności przesłanki zamieszkiwania w Polsce z celem ustawy o FUS konflikt tej ograniczającej przesłanki z innymi wartościami konstytucyjnymi, zagadnienie proporcjonalności (pozbawienie świadczenia a zasada art. 67 konstytucji, nie powołanego przez pytającego na tle niniejszej sprawy), a także okoliczność, że osoby pozbawione świadczenia (z uwagi na przesłankę braku polskiego domicylu), uiszczały składkę na ubezpieczenie społeczne – czynią niezbędnym zajęcie się przez ustawodawcę tą kwestią w szerszym zakresie podmiotowym i przedmiotowym, niż to wynika z niniejszego rozstrzygnięcia.

Rozprawie przewodniczyła sędzia TK Teresa Liszcz, a sprawozdawcą była sędzia TK Ewa Łętowska.

Źródło: www.trybunal.gov.pl

Skomentuj ten artykuł na forum