Wiadomości

Porzucenie małoletniego – przestępstwo z art. 210 Kodeksu karnego

Opublikowany: gru 31, 07:33

§ 1.
„Kto wbrew obowiązkowi troszczenia się o małoletniego poniżej lat 15 albo o osobę nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny osobę tę porzuca, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.”
§ 2.
„Jeżeli następstwem czynu jest śmierć osoby określonej w § 1, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.”

Porzucenie – polega na pozostawieniu danej osoby jej własnemu losowi (chociażby na pewien czas). Przy art. 210 § 1 k.k. wystarcza zamiar ewentualny (w odniesieniu np. do nieporadności osoby porzuconej, wystarczy że z okoliczności sprawca mógł przewidzieć że osoba jest nieporadna).

Sprawcą przestępstwa z tego artykułu może być tylko osoba na której ciąży obowiązek troszczenia się (czy to o dziecko, czy też osobę nieporadną). Taki obowiązek może wynikać z różnych źródeł (z ustawy – rodzice a dzieci, z określonej sytuacji faktycznej – osoba, która zobowiązała się odebrać dziecko z przedszkola, a następnie dziecko porzuca przed przyprowadzeniem do domu, z umowy, z orzeczenia sądu). Jest to zatem przestępstwo indywidualne właściwe.

Czas popełnienia przestępstwa – uważa się że przestępstwo to jest popełnione z chwilą oddalenia się tego opiekuna od osoby poniżej lat 15 lub nieporadnej.

Porzucenie należy rozumieć szeroko, a więc zarówno sytuację, gdy ktoś zaniecha sprawowania opieki, jak i gdy ktoś stworzy sytuację, w której nie będzie mógł tego swojego obowiązku zrealizować. Czyli nie będzie porzuceniem sytuacja, gdy rodzice oddają dziecko do szpitala, zaś nie zgłaszają się do odbioru dziecka – tu nie pojawi się element porzucenia, albowiem dziecko nie pozostaje w takim przypadku bez opieki i nie występuje powołane na początku znamię „pozostawienie takiej osoby własnemu losowi”. Porzucenie musi również mieć swój bieg w czasie (czas na jaki dziecko zostało pozostawione własnemu losowi), może on decydować o zamiarze porzucenia i w tym znaczeniu możemy patrzeć na kwestię rozwinięcia czasowego. Np. matka wyjechała do innej miejscowości pozostawiając dziecko na kilkanaście godzin. W takim przypadku trzeba rozważyć czy kobieta miała realne możliwości szybkiego powrócenia do domu i odwrócenia sytuacji jaka się tutaj pojawiła. Trzeba zatem z dużą rozwagą podchodzić do kwalifikacji prawej takiego czynu. Chodzi o subtelne rozróżnienie pojęć porzucenia i pozostawienia oraz stwierdzenie czy główną rolę odgrywa tutaj brak zainteresowania losem dziecka.

Jeżeli następstwem czynu jest śmierć osoby określonej w § 1 zagrożenie ustawowe jest zwiększone i wynosi od 6 miesięcy do 8 lat. W przepisie § 2 spenalizowany jest typ kwalifikowany tego przestępstwa ze względu na następstwo (musimy tutaj wykazać związek przyczynowy między następstwem a porzuceniem). Przy czym ten który porzuca nie musi spowodować śmierci (wówczas zapewne przechodzilibyśmy do innej kwalifikacji prawnej, np. z art. 148 k.k.). W tym łańcuchu związku przyczynowego mogą pojawić się na przykład elementy związane ze zjawiskami przyrody (burza, powódź, itd.). Trzeba tu również stosować reguły z art. 9 § 3 k.k. Może występować zbieg kumulatywny z art. 156 § 1 k.k., z art. 157 § 1 i 2 k.k.

Skomentuj ten artykuł na forum