Wiadomości

Opłata adiacencka przy podziale nieruchomości.

Opublikowany: kwi 20, 12:51

Kwestionowane przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami obowiązujące od 15 lutego 2000 r. do 21 września 2004 r. naruszały konstytucyjną zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa.

Stan faktyczny i prawny:

Na wniosek skarżących prezydenci miast zatwierdzili projekty podziału ich działek. W chwili, kiedy skarżący podejmowali decyzje o podziale działek, a także w momencie kiedy organ administracji zatwierdził podział, nie istniała norma prawna, która upoważniałaby organ wykonawczy gminy do ustalenia opłat adiacenckich w oparciu o stawkę określoną w uchwale rady gminy. Opłata adiacencka to ustawowy obowiązek uczestniczenia w kosztach budowy komunalnych urządzeń infrastruktury technicznej spoczywający na właścicielach gruntów oraz użytkownikach wieczystych, którzy nie wnoszą opłat rocznych za użytkowanie wieczyste. Skarżący zostali obciążeni takimi opłatami dopiero po kilku latach od momentu podziału działek. Odwołali się od decyzji i wyczerpali przysługującą im drogę prawną jednak bez pozytywnych dla nich skutków. Zdaniem skarżących obowiązek opłaty przewidziany w kwestionowanym przepisie jest ograniczeniem prawa własności. Została też naruszona konstytucyjna zasada niedziałania prawa wstecz.

2 kwietnia 2007 r. o godz. 12. 00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał połączone skargi konstytucyjne Bożeny K.-U. i Henryka U. oraz Krystyny D. dotyczące opłaty adiacenckiej od wzrostu wartości nieruchomości będącej wynikiem jej podziału.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 98 ust. 4 w związku z art. 145 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 lutego 2000 r. do dnia 21 września 2004 r. jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 84 Konstytucji przez to, że narusza zasadę ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz jest zgodny z art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 3, art. 88, art. 168 i art. 217 Konstytucji.

Kwestionowane regulacje ustanawiały obowiązek uiszczania opłat adiacenckich i określały maksymalną wysokość tych opłat. Ustawa stwarzała jednak stan niepewności co do samego nałożenia opłaty oraz jej wysokości. Zainteresowani nie wiedzieli, czy rada gminy podejmie stosowną uchwałę, jakie określi stawki i czy zarząd gminy ustali opłatę. Ustawodawca wyznaczał jednocześnie trzyletni okres dla takiego stanu. W tym czasie właściciel nieruchomości oraz użytkownik wieczysty nie mieli pewności czy opłata adiacencka zostanie ustalona i jaka będzie jej wysokość. Zainteresowani nie byli też w stanie przewidzieć, czy będą uiszczać opłaty według stawek obowiązujących w dniu podziału nieruchomości, czy też według stawek z dnia ustalenia opłaty ani czy stawki raz ustalone nie ulegną zmianie. Istotne znaczenie miała również długość okresu niepewności. Ustawa nie przewidywała szczególnych rozwiązań mających ograniczyć ten okres. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że kwestionowane przepisy naruszały konstytucyjną zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa.

Źródło: www.trybunal.gov.pl

Skomentuj ten artykuł na forum