Wiadomości

Najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego, Izba Karna

Opublikowany: cze 15, 13:34

Uchwała z dnia 15 czerwca 2007 r. (sygn. akt I KZP 15/07).

Prawomocne skazanie rodzi powagę rzeczy osądzonej jedynie w takim zakresie, w jakim sąd orzekł o odpowiedzialności karnej za zachowania będące przedmiotem zarzutu. Jedynie wówczas, gdy sąd uznał, że objęte jednolitym zamiarem zachowania oskarżonego stanowią jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 12 k.k., zakres powagi rzeczy osądzonej wyznaczony jest ustalonym w wyroku skazującym lub warunkowo umarzającym czasem jego popełnienia.

Uchwała z dnia 15 czerwca 2007 r. (sygn. akt I KZP 14/07).

Wygraną rzeczową w rozumieniu art. 2 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r., Nr 4, poz. 27 z późn. zm.) mogą być również punkty, tzw. kredyty (punkty kredytowe), bonusy czy też inaczej nazwane premie, uzyskane w trakcie gry na automacie, pod warunkiem, że ich pozyskanie przez gracza wiąże się z uzyskaniem przezeń wymiernej korzyści materialnej, choćby korzyść ta była niższa od uiszczonej stawki za grę.

Postanowienie z dnia 15 czerwca 2007 r. (sygn. akt I KZP 13/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy korzyść majątkowa w rozumieniu art. 286 § 1 kk i art. 115 § 4 kk obejmuje swoim zakresem także świadczenie usług transportowych czy też tego typu świadczenie obejmuje znamiona wykroczenia w rozumieniu art. 121 § 2 kw?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Termin “mienie”, zawarty w treści art. 286 § 1 kk oznacza całokształt sytuacji majątkowej, obejmującej wszelkie prawa, zarówno rzeczowe jak i obligacyjne, zaś niekorzystne nim rozporządzenie może nastąpić zarówno przez rzeczywisty uszczerbek, jak i przez utratę należnych korzyści.

Uchwała z dnia 24 maja 2007 r. (sygn. akt I KZP 12/07).

Organem postępowania wykonawczego właściwym do orzekania, na podstawie art. 206 § 3 k.k.w. w przedmiocie rozłożenia na raty kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość orzeczonego przepadku jest sąd pierwszej instancji.

Postanowienie z dnia 24 maja 2007 r. (sygn. akt I KZP 11/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
” 1. Czy ogólne uprawnienie lekarza do sporządzania dokumentacji medycznej pacjenta wynikające z Ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 226 poz. 1943 z późn. zm.) samoistnie pozwala na uznanie lekarza dokonującego fikcyjnego wpisu za “osobę uprawnioną do wystawienia dokumentu” w postaci historii choroby pacjenta, tj. za podmiot przestępstwa z art. 271 § 1 kk? a w przypadku odpowiedzi negatywnej
2. czy wynikające z Ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty ogólne uprawnienie lekarza do sporządzania dokumentacji medycznej pacjenta ekskulpuje lekarza dokonującego fikcyjnego wpisu opatrzonego własnym podpisem w historii choroby pacjenta od popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 kk w formie przerobienia dokumentu? ”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Postanowienie z dnia 24 maja 2007 r. (sygn. akt I KZP 10/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
” 1. Czy określony w art. 9 ust. 3 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445 z późn. zm.) – zwrot kosztów przejazdów należnych biegłemu – obejmuje przejazd prywatnym samochodem?;
2. czy wskazanie w art. 12 cyt. dekretu z dnia 26 października 1950 r. ... – na zasady obowiązujące dla sędziów w razie pełnienia czynności służbowych poza zwykłym miejscem służbowym – oznacza, że: a) przyznanie przez sąd biegłemu kosztów podróży prywatnym samochodem uzależnione jest od wyrażenia uprzedniej zgody przez prezesa właściwego sądu (lub sądu)?; b) w przypadku braku zgody uprawnionego organu – zakres zaskarżenia przez biegłego postanowienia sądu w przedmiocie przyznania zwrotu kosztów podróży obejmuje przejazd prywatnym samochodem?;
3. czy i jakie przesłanki winien badać organ wskazany w pkt. 2 lit. a). przed wyrażeniem zgody na przejazd biegłego prywatnym samochodem? ”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I KZP 9/07).

W wypadku gdy materiał dowodowy, na podstawie którego orzeczono w przedmiocie odpowiedzialności karnej jednego ze sprawców czynu, miałby stanowić podstawę dowodową orzeczenia w przedmiocie odpowiedzialności karnej także i innego współsprawcy (podżegacza lub pomocnika) tego samego czynu, sędzia, który dokonał oceny dowodów w odniesieniu do jednej z tych osób, powinien być wyłączony od udziału w sprawie dotyczącej pozostałych, z uwagi na istnienie okoliczności, która „mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności” w rozumieniu art. 41 § 1 k.p.k.

Postanowienie z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I KZP 8/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy jest wygraną w rozumieniu art. 2 ust 1 ustawy o grach i zakładach wzajemnych z 29 lipca 1992 r. wygrana w postaci punktów kredytowych w ramach opłaconego czasu gry umożliwiająca wykorzystanie zdobytych punktów w następnej grze po dokonaniu stosownej opłaty?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I KZP 7/07).

Spółka cywilna nie należy do wymienionych w art. 9 § 3 k.k.s. (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy Kodeks karny skarbowy i niektórych innych ustaw – Dz. U. Nr 178, poz. 1479) jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, gdyż nie posiada zdolności prawnej w rozumieniu prawa cywilnego.

Postanowienie z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I KZP 6/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy przez ‘uzyskane dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego lub mające znaczenie dla toczącego się postępowania karnego’ w rozumieniu art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r., Nr 7, poz. 58 z późn. zm.) należy rozumieć tylko dowody popełnienia przestępstw wymienionych w katalogu z art. 19 ust.1 tej ustawy i odnoszące się jedynie do osoby, wobec której zarządzono kontrolę operacyjną?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
1. Przez “uzyskane dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego lub mające znaczenie dla toczącego się postępowania karnego” (art. 19 ust. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, tekst jednolity Dz. U. z 2002 r., Nr 7, poz. 58 z późn. zm.) należy rozumieć wyłącznie dowody popełnienia przestępstw wymienionych w katalogu z art. 19 ust. 1 tej ustawy.
2. Uzyskane w czasie kontroli operacyjnej dowody popełnienia przestępstw – określonych w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji – przez osobę inną niż objęta postanowieniem wydanym na podstawie art. 19 ust. 2 tej ustawy albo popełnionych wprawdzie przez osobę nim objętą ale dotyczące przestępstw innych niż wskazane w tym postanowieniu, mogą być wykorzystane w postępowaniu przed sądem (art. 393 § 1 zdanie pierwsze k.p.k., stosowany odpowiednio), pod warunkiem, że w tym zakresie zostanie wyrażona następcza zgoda sądu na przeprowadzenie kontroli operacyjnej (art. 19 ust. 3 ustawy o Policji, stosowany odpowiednio).

Postanowienie z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I KZP 5/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy treść art. 39 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2006 r., Nr 17, poz. 127), który stanowi, iż do postępowań w sprawach, o których mowa w art. 28 ustawy wymienionej w art. 41 (tu: ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego Dz. U. z 2004 r., Nr 33, poz. 288 z późn. zm.) wszczętych i niezakończonych prawomocnym orzeczeniem sądu do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe, oznacza, iż przepisy zawarte w art. 28 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego nadal pozostają w mocy, pomimo kategorycznego brzmienia art. 41 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego, zgodnie z którym: traci moc ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. Nr 33, poz. 288 oraz z 2005 r. Nr 10, poz. 68 i Nr 23, poz. 188), który wskazuje, iż wolą ustawodawcy była derogacja całej ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego. W wypadku pozytywnej odpowiedzi na tak postawione pytanie, to czy art. 39 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego stanowi lex specialis w stosunku do ogólnej zasady wyrażonej w art. 4§4 Kodeksu karnego, przy założeniu, że zarzucony oskarżonemu czyn de lege lata nie jest już zabroniony pod groźbą kary, czy też w tym wypadku stosować część ogólną ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997r., Nr 88, poz.533, z późn. zm.)?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Art. 39 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2006 r., Nr 17, poz. 127) dotyczy postępowań w sprawach tylko o te czyny wymienione w art. 28 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2004 r., Nr 33, poz. 288), które wraz z wejściem w życie nowej ustawy nie uległy depenalizacji.

Uchwała z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I KZP 4/07).

Nie ponosi odpowiedzialności karnej na podstawie art. 233 § 1 k.k. osoba, która przesłuchana została w charakterze świadka wbrew wynikającemu z art. 313 § 1 k.p.k. nakazowi przesłuchania jej jako podejrzanego.

Postanowienie z dnia 26 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I KZP 3/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“1. Czy pokrzywdzonemu nie będącemu stroną postępowania przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienia wydane w trybie art. 339 § 3 pkt 1 i 2 k.p.k.?
2. Jakie są skutki postanowienia wydanego w następstwie rozpoznania zażalenia w sytuacji, gdyby zażalenie to nie przysługiwało?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Pokrzywdzonemu, który w prawidłowym trybie uzyskał status oskarżyciela posiłkowego, przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie wydane w trybie art. 339 § 3 pkt. 1 i 2 k.p.k., nawet mimo tego, iż w chwili jego wydania nie posiadał statusu strony. Uprawnienie to przysługuje jednak tylko do momentu uprawomocnienia się tegoż postanowienia w stosunku do wszystkich pozostałych stron postępowania sądowego.

Uchwała z dnia 21 marca 2007 r. (sygn. akt I KZP 2/07).

Weksel niezupełny (in blanco) może stanowić dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej, o którym mowa w art. 310 § 1 k.k.

Postanowienie z dnia 21 marca 2007 r. (sygn. akt I KZP 1/07).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy w przypadku prowadzenia postępowania przygotowawczego w formie śledztwa z powodu nieukończenia dochodzenia w terminie 3 miesięcy, jeżeli następnie ujawni się okoliczność dotycząca jednego z podejrzanych samoistnie uzasadniająca formę śledztwa (art. 325c pkt 2 kpk) a po wpłynięciu aktu oskarżenia jego sprawę rozpoznano odrębnie, to wyłączona zostaje możliwość odrębnego rozpoznania sprawy przez Sąd w trybie uproszczonym (jednoosobowo) (art. 469 kpk) także co do współoskarżonego, którego nie dotyczyły inne okoliczności uzasadniające prowadzenie postępowania przygotowawczego w formie śledztwa?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: Skoro przepis zd. 2 art. 469 k.p.k. odwołuje się wprost do art. 325i § 1 k.p.k., to zaś unormowanie wyznacza określone warunki, w tym konkretne terminy, w jakich dotychczas prowadzone dochodzenie winno przybrać formę śledztwa, to nie znajduje podstaw rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym w każdej innej sytuacji, w której zmiana formy postępowania przygotowawczego z dochodzenia na śledztwo nastąpiła z powodu nieukończenia dochodzenia w dopuszczalnym (przewidzianym inną ustawą) terminie.
Z punktu widzenia treści art. 469 k.p.k. – uzależniającego możliwość uproszczonego rozpoznania sprawy od formy postępowania przygotowawczego – decyzja opisana w art. 34 § 3 k.p.k. może mieć znaczenie tylko wówczas, gdy została podjęta w stadium poprzedzającym wniesienie oskarżenia i wtedy, gdy wyłączone na jej podstawie postępowanie przygotowawcze, w sprawie poszczególnych osób lub o określone czyny, spełniało warunki przewidziane wymienionym na wstępie przepisem.

Uchwała z dnia 21 marca 2007 r. (sygn. akt I KZP 39/06).

Pojęcie “gwałt na osobie”, zawarte w art. 130 § 3 k.w., oznacza kwalifikowaną formę przemocy wobec osoby charakteryzującą się użyciem siły fizycznej o natężeniu stwarzającym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia .
Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały w pozostałym zakresie.

Postanowienie z dnia 27 lutego 2007 r. (sygn. akt I KZP 38/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy bezwzględną przyczynę odwoławczą w rozumieniu art. 439§1 pkt 10 k.p.k. – zdanie pierwsze, stanowi każda sytuacja, w której oskarżony przez pewien fragment postępowania sądowego (niezależnie od czasu trwania tego fragmentu) nie posiadał obrońcy w sytuacji obrony obligatoryjnej w znaczeniu art. 79§1 k.p.k., nawet w przypadku gdy przewód sądowy, w następstwie którego zapadł zaskarżony wyrok nie był dotknięty taką wadą wobec faktu prowadzenia rozprawy od początku już z udziałem obrońcy?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała z dnia 27 lutego 2007 r. (sygn. akt I KZP 37/06).

Upływ terminu tymczasowego aresztowania określonego w postanowieniu sądu, nie stanowi podstawy do pozostawienia bez rozpoznania zażalenia złożonego na to postanowienie, jeżeli podstawą dalszego pozbawienia wolności podejrzanego (oskarżonego) jest już inna decyzja procesowa. W takim wypadku przedmiotem kontroli odwoławczej jest zasadność i legalność zastosowanego (przedłużonego) tymczasowego aresztowania. W razie stwierdzenia bezzasadności lub nielegalności tymczasowego aresztowania, sąd odwoławczy winien uchylić lub zmienić ten środek zapobiegawczy na podstawie art. 253 § 1 k.p.k.

Uchwała z dnia 27 lutego 2007 r. (sygn. akt I KZP 36/06).

Pojęcie środka odurzającego w rozumieniu art.178a k.k. obejmuje nie tylko środki odurzające wskazane w ustawie z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz.1485), lecz również inne substancje pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, działające na ośrodkowy układ nerwowy, których użycie powoduje obniżenie sprawności w zakresie kierowania pojazdem.

Postanowienie z dnia 26 stycznia 2007 r. (sygn. akt I KZP 35/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy w sytuacji, gdy sąd nie wyda na podstawie art. 184 § 3 k.p.k. postanowienia o zleceniu przesłuchania świadka anonimowego przez sędziego wyznaczonego ze swojego składu, a mimo to dojdzie do przesłuchania tego świadka tylko przez jednego sędziego, to uznać należy, że przesłuchanie takie odbywa się w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 in fine k.p.k. na rozprawie i oznacza, że pozostali członkowie składu orzekającego nie byli obecni na całej rozprawie?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała z dnia 26 stycznia 2007 r. (sygn. akt I KZP 34/06).

Przepis art. 25 §1 pkt 1 kpk, ustanawiający właściwość sądu okręgowego w sprawach o zbrodnie, obejmuje zakresem tej właściwości sprawy o czyny zabronione, które należały do kategorii zbrodni w czasie ich popełnienia. Oznacza to, że jeśli czyn zabroniony miał wtedy status występku, a po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu rejonowego, jako rzeczowo właściwego, na skutek zmiany zagrożenia ustawowego włączony został do kategorii zbrodni, to taka zmiana ustawy, jako niekorzystna dla oskarżonego, nie może odnosić się do czynu objętego oskarżeniem (art. 4§1 kk). Zachowuje on zatem status występku, a właściwym do rozpoznania sprawy pozostaje sąd rejonowy.

Postanowienie z dnia 26 stycznia 2007 r. (sygn. akt I KZP 33/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy prezes sądu (przewodniczący wydziału, upoważniony sędzia) w zarządzeniu o wyznaczeniu rozprawy (art. 350 § 1 pkt 3 k.p.k.) powinien wskazać pokrzywdzonego, który nie złożył oświadczenia o działaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego (art. 54 § 1 k.p.k.), jako uczestnika, którego należy zawiadomić o terminie rozprawy głównej?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Pokrzywdzony powinien być zawiadomiony o terminie rozprawy głównej także wtedy, gdy nie jest stroną w postępowaniu karnym.

Postanowienie z dnia 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt I KZP 30/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy dopuszczalne jest skazanie osoby za przestępstwo przewidziane w art. 233 § 1 kk, która będąc przesłuchana w charakterze świadka “poza własnym procesem”, będąc pouczona o prawie wynikającym z art. 183 § 1 k.p.k. złożyła fałszywe zeznania z obawy przed grożącą jej odpowiedzialnością karną za przestępstwo, co do którego istniały uzasadnione podstawy do przedstawienia jej zarzutów, które to przestępstwo pozostawało w bezpośrednim związku z czynami stanowiącymi przedmiot postępowania w którym osoba ta składała zeznania?”
Sąd Najwyższy postanowił na podstawie art. 441 § 5 k.p.k. przejąć sprawę do rozpoznania.

Postanowienie z dnia 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt I KZP 32/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“1. Czy “odpowiednie” stosowanie art. 451 k.p.k. w sprawie o wydanie wyroku łącznego (art. 573 § 2 k.p.k.) z wniosku skazanego pozbawionego wolności oznacza, iż sąd orzekający w tym przedmiocie w I instancji jest zobowiązany do: a) pouczenia skazanego o możliwości sprowadzenia go na rozprawę ?, b) sprowadzenia go na rozprawę gdy złoży taki wniosek ?
2. czy wskazanie w art. 569 § 2 k.p.k. sądu wyższego rzędu właściwego do wydania wyroku łącznego oznacza, iż sąd wyższego rzędu jest właściwy do wydania wyroku łącznego w sytuacji, gdy skazany wskazuje we wniosku m.in. wyrok tego sądu, lecz wyrok ten nie podlega łączeniu, a jedynie wyroki sądów niższego rzędu?
3. czy przepis art. 572 k.p.k. zobowiązuje: a) sąd wyższego rzędu do umorzenia postępowannia ( w sytuacji wskazanej w pkt 2) w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego wyrok tego sądu i w konsekwencji stwierdzenia swej niewłaściwości, oraz przekazania sprawy do rozpoznania sądowi właściwemu?; b) sąd do umorzenia postępowania w części, gdy wyrok łączny nie obejmuje wyroku(ów) wskazanych we wniosku przez skazanego?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Jeżeli sąd wyższego rzędu stwierdzi na rozprawie, że wyrok tego sądu nie spełnia warunków do orzeczenia kary łącznej z innymi karami orzeczonymi wyrokami sądów niższego rzędu, ale spełniają te warunki poszczególne wyroki sądów niższego rzędu, to co do nich powinien wydać wyrok łączny, natomiast w zakresie wyroków niespełniających warunków do orzeczenia kary łącznej, powinien postępowanie umorzyć na podstawie art. 572 k.p.k.

Postanowienie z dnia 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt I KZP 31/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego

“Czy zawarte w art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) określenie „przewozi przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” dotyczy przewożenia wymienionych w ustawie środków, substancji i słomy makowej przy przekroczeniu przez sprawcę przynajmniej jednej granicy międzypaństwowej RP, czy także przemieszczania narkotyków wyłącznie w obrębie terytorium Państwa?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Odpowiednikiem obowiązującego art. 55 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) był art. 42 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 75, poz. 468 ze zm.), co do którego nigdy nie wyrażano wątpliwości, że dotyczy tych sytuacji faktycznych, w których występował element międzynarodowy – nielegalnego przemieszczania narkotyków co najmniej przez jedną granicę. Już samo brzmienie art. 55 ust. 1 p.n. nie pozostawia wątpliwości, że i ten przepis reguluje także tę sferę obrotu środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi lub słomą makową.

Uchwała z dnia 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt I KZP 29/06).

Środek odwoławczy może być wniesiony przy pomocy telefaksu, jednak skuteczność tego pisma procesowego warunkuje uzupełnienie wymogu formalnego, polegającego na złożeniu na nim własnoręcznego podpisu przez wnoszącego środek.

Postanowienie z dnia 29 listopada 2006 r. (sygn. akt I KZP 26/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy zwrot ‘do wykonania kary stosuje się prawo państwa wykonania’, użyty w art. 9 ust. 3 Konwencji o przekazaniu osób skazanych z 1983 roku (Dz. U. 1995 r. Nr 51, poz. 279), zezwala na wydanie wyroku łącznego przez połączenie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec obywatela polskiego wyrokami obcego państwa, które zostały przyjęte do wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZY:
1. Prawo państwa wykonania orzeczenia, które to prawo jest właściwe do wykonania orzeczeń zarówno na podstawie art. 9 ust. 3 Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej w Strasburgu dnia 21 marca 1983 r. (Dz.U. z 1995 r., Nr 51, poz. 279), jak i na podstawie większości zawartych przez Polskę umów dwustronnych (np. art. 15 ust. 3 zdanie 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii o wzajemnym wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach karnych, sporządzonej w Wiedniu w dniu 19 kwietnia 1990 r., Dz.U. z 1991 r., Nr 14, poz. 58), to unormowania, niezależnie od tego, w jakim akcie prawnym zawarte, których przedmiotem jest określenie sytuacji prawnej skazanego w czasie odbywania kary (jego uprawnień i obowiązków), toku postępowania wykonawczego, jak i uprawnień oraz obowiązków organów wykonujących karę oraz sprawujących nad tym nadzór. Przepisy normujące postępowanie po uprawomocnieniu się orzeczenia, a pozostające poza wyżej wskazanym zakresem, w tym także przepisy regulujące wydanie wyroku łącznego, nie dotyczą wykonania wyroku.
2. Przejęcie do wykonania kar, które w państwie wydania orzeczenia nie zostały połączone, oznacza obowiązek wykonania każdej z tych kar.

Postanowienie z dnia 29 listopada 2006 r. (sygn. akt I KZP 27/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
” 1. Czy dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. jest adresowane do organu administracji państwowej pismo zawierające żądanie wszczęcia określonego postępowania administracyjnego?;
2. W razie odpowiedzi pozytywnej na pierwsze pytanie, czy podrobieniem dokumentu w rozumieniu art. 270 § 1 k.k. jest podpisanie przez sprawcę w cudzym imieniu i cudzym nazwiskiem pisma wszczynającego postępowanie administracyjne przed właściwym organem?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZY:
1. Nie może skorzystać z uprawnienia, o którym mowa w art. 441 § 1 k.p.k., sąd odwoławczy w sytuacji, gdy został mu przekazany do rozpoznania środek odwoławczy niedopuszczalny z mocy ustawy lub do rozpoznania którego sąd ten był niewłaściwy, chyba że przedmiotem zagadnienia prawnego przedstawionego do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu jest właśnie dopuszczalność danego środka odwoławczego lub określenie organu właściwego do jego rozpoznania.
2. Sam rodzaj pisma procesowego skierowanego do organu państwowego nie przesądza jeszcze o charakterze prawnym tego przedmiotu, jako dokumentu w rozumieniu prawa karnego materialnego. Taka ocena w konkretnej sprawie może zostać wyprowadzona po rozważeniu wszystkich elementów składających się na aspekt prawny pojęcia dokument i dopiero wykluczenie określonych w art. 115 § 14 k.k. przesłanek nadających taki walor określonemu przedmiotowi (innemu zapisanemu nośnikowi informacji), a więc stwierdzenie, że nie jest z tym przedmiotem (innym zapisanym nośnikiem informacji) związane żadne prawo, a także, że jego treść nie stanowi dowodu prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne, daje podstawę do stwierdzenia, że dany przedmiot (inny zapisany

Postanowienie z dnia 29 listopada 2006 r. (sygn. akt I KZP 28/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
” Czy postanowienie Sądu Rejonowego Wydział Grodzki rozpoznającego sprawę o wykroczenie w zakresie odmowy przywrócenia terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku nakazowego wydane na podstawie art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.o.w. stanowi orzeczenie zamykające drogę do wydania wyroku w rozumieniu art. 14 § 1 pkt 1 k.p.o.w.?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: Sądem uprawnionym do przekazania zagadnienia prawnego w trybie określonym w przepisie art. 441 § 1 k.p.k. jest również sąd, który bada swą odwoławczą właściwość funkcjonalną, chyba że został już związany w tej kwestii orzeczeniem sądu wyższego rzędu.

Uchwała z dnia 26 października 2006 r. (sygn. akt I KZP 18/06).

Przedmiotem ochrony przewidzianej w art. 160 k.k. jest życie i zdrowie człowieka od rozpoczęcia porodu (wystąpienia skurczów macicy, dających postęp porodu), a w wypadku operacyjnego zabiegu cesarskiego cięcia kończącego ciążę – od podjęcia czynności zmierzających do przeprowadzenia tego zabiegu.

Uchwała z dnia 26 października 2006 r. (sygn. akt I KZP 22/06).

Skorzystanie przez świadka z prawa odmowy zeznań (art. 182 § 1 K.p.k.) może nastąpić także przez złożenie oświadczenia (art. 186 § 1 K.p.k.) na piśmie.

Postanowienie z dnia 26 października 2006 r. (sygn. akt I KZP 24/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy ‘strona zastępcza’ – następca prawny osoby pokrzywdzonej będącej jednocześnie sprawcą przestępstwa, która z powodu śmierci nie stała się stroną w postępowaniu, nie była podejrzana ani oskarżona, może działać w charakterze oskarżyciela posiłkowego?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: Zakaz wyrażony w art. 50 k.p.k. ma wyłącznie procesowy charakter i nie pozbawia uprawnień pokrzywdzonego osoby, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, gdyż takie uprawnienie wynika z prawa materialnego.

Postanowienie z dnia 26 października 2006 r. (sygn. akt I KZP 25/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy samo zaskarżenie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych zawartego w wyroku na podstawie art. 460 k.p.k. w przypadku braku wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku celem wniesienia apelacji – obliguje Sąd I instancji do sporządzenia uzasadnienia tegoż rozstrzygnięcia (w przedmiocie kosztów sądowych), a jeżeli tak to w jakim terminie?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: W wypadku wniesienia zażalenia, w trybie określonym w zdaniu drugim art. 460 k.p.k. w części do średnika, uzasadnienia nie sporządza się, chyba że wraz z zażaleniem złożony zostanie wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku.

Uchwała składu 7 sędziów SN z 28 września 2006 r. (sygn. akt I KZP 8/06).

Postępowanie dyscyplinarne unormowane w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) toczy się niezależnie od postępowania karnego, także w wypadku jednoczesności i podmiotowo – przedmiotowej tożsamości tych postępowań. W takiej sytuacji postępowanie dyscyplinarne należy jednak zawiesić do czasu ukończenia postępowania karnego, gdy przemawia za tym wzgląd na ekonomię procesową lub konieczność zastosowania instytucji określonej w art. 108 § 4 tego Prawa (art. 22 § 1 k.p.k. stosowany odpowiednio), chyba że wystarczające jest zarządzenie przerwy lub odroczenie rozprawy.

Uchwała składu 7 sędziów SN z 28 września 2006 r. (sygn. akt I KZP 17/06).

Czyn wyczerpujący obecnie znamiona przestępstwa określonego w art. 246 k.k., a przed dniem 1 września 1998 r. – w art. 184 k.k. z 1969 r., zakwalifikowany – z uwagi na treść art. 4 § 1 k.k. – na podstawie przepisu, który stracił moc obowiązującą (art. 246 k.k. z 1932 r.), podlega wyłączeniu na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz. U. Nr 64, poz. 390) spod działania tej ustawy.

Postanowienie składu 7 sędziów SN z dnia 28 września 2006 r.
(sygn. akt I KZP 20/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy w postępowaniu lustracyjnym, o którym mowa w ustawie z dnia 11.04.1997r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa… , w zakresie nie uregulowanym przepisami tej ustawy, ma zastosowanie przepis art. 30 k.k. zawarty w części ogólnej tegoż kodeksu?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: Sąd odwoławczy nie jest, co do zasady, uprawniony do wystąpienia z zagadnieniem prawnym w trybie określonym w art. 441 § 1 k.p.k. wówczas, gdy zasadnicza wykładnia dotyczyłaby zagadnienia pozostającego poza granicami środka odwoławczego (art. 433 § 1 k.p.k. in principio). W zakresie szerszym sformułowanie zagadnienia prawnego jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy ustawa zobowiązuje sąd ad quem do uwzględnienia określonych uchybień poza granicami środka odwoławczego, zaś kwestia wymagająca zasadniczej wykładni pozostaje właśnie w związku z uchybieniami, które sąd zobowiązany jest uwzględnić z urzędu po przekroczeniu granic tego środka (art. 433 § 1 k.p.k. in fine). Sąd kasacyjny nie jest natomiast uprawniony do wystąpienia z takim zagadnieniem wówczas, gdy wykładnia, o którą się zwraca, dokonywana byłaby poza granicami zaskarżenia i podniesionych zarzutów i nie dotyczyłaby uchybień zobowiązujących sąd do przekroczenia tych granic (art. 536 k.p.k.).

Usprawiedliwiony błąd wyłącza winę sprawcy zachowania, z którym ustawodawca wiąże określone skutki o charakterze represyjnym. Ponieważ odpowiedzialność represyjna o charakterze obiektywnym, to jest oparta wyłącznie na fakcie, że dany podmiot złożył bądź nie złożył oświadczenia o określonej treści, wykracza poza standardy prawa represyjnego w demokratycznym państwie prawa, przyjąć należy, że art. 30 Kodeksu karnego znajduje per analogiam zastosowanie także w postępowaniu lustracyjnym. Skutkiem procesowym ustalenia, że osoba działająca w usprawiedliwionym błędzie złożyła subiektywnie prawdziwe, ale obiektywnie nieprawdziwe oświadczenie lustracyjne, powinna być odmowa wszczęcia albo umorzenie już wszczętego postępowania lustracyjnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 19 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz.U. z 1999 r., Nr 42, poz. 428, ze zm.).

Postanowienie z dnia 28 września 2006 r. (sygn. akt I KZP 19/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy przedmiotem ochrony przepisu art. 58 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) jest dobro prawne o charakterze osobistym, jakim jest życie i zdrowie konkretnego człowieka, czy też dobro prawne o charakterze ogólnym, jakim jest zdrowie społeczne?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Postanowienie z dnia 28 września 2006 r. (sygn. akt I KZP 16/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy pod pojęciem „wydania postanowienia o udzieleniu warunkowego zwolnienia”, o jakim traktuje §52 ust.1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 stycznia 2004r. w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności oraz dokumentowaniem tych czynności (Dz. U. Nr 15 poz. 142) rozumieć należy wydanie przez sąd pierwszej instancji nieprawomocnej decyzji procesowej w tym przedmiocie, czy też decyzja o udzieleniu warunkowego zwolnienia, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9§2 k.k.w., powinna być prawomocna lub też nieprawomocna, ale wykonalna, z mocy szczególnego unormowania ustawowego?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: Sformułowanie „wydanie postanowienia o udzieleniu warunkowego zwolnienia” użyte w §52 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 13 stycznia 2004r. w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności oraz dokumentowaniem tych czynności (Dz. U. Nr 15 poz. 142) oznacza wydanie postanowienia w tym przedmiocie podlegającego wykonaniu (art. 9§2 k.k.w. oraz art. 154§1 k.k.w. w zw. z art. 162§2 zd. 2 k.k.w.).

Postanowienie z dnia 28 września 2006 r. (sygn. akt I KZP 23/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy wobec sprawcy umieszczonego w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym na mocy art. 94 § 1 k.k. można zastosować per analogiam instytucję przerwy w karze pozbawienia wolności udzieloną na podstawie art. 153 § 2 k.k.w. oraz instytucję zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu karnego na podstawie art. 141a § 1 k.k.w.?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała z dnia 20 lipca 2006 r. (sygn. akt I KZP 21/06).

1. Organ sądowy państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania może odmówić przekazania osoby ściganej, jeśli ustali, że nakaz ten wydany został wbrew przesłankom dopuszczalności jego wydania.

2. O tym, czy przekazanie osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania następuje w celu przeprowadzenia przeciwko niej – na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej – postępowania karnego, decydują nie przepisy państwa wykonania nakazu, ale przepisy państwa jego wydania, interpretowane z uwzględnieniem treści decyzji ramowej Rady Unii Europejskiej z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób pomiędzy Państwami Członkowskimi (2002/584/WSiSW).

3. Wydanie europejskiego nakazu aresztowania jest dopuszczalne niezależnie od tego, czy postępowanie karne przeciwko osobie ściganej zostało wszczęte w państwie wydania nakazu. Przekazanie takiej osoby może jednak nastąpić tylko wtedy, gdy uwarunkowania podane jako podstawa wydania nakazu wskazują na to, że przeprowadzenie takiego postępowania jest prawnie możliwe.

4. Ponieważ przekazanie osoby ściganej następuje w celu prowadzenia postępowania karnego, osoba, której dotyczył europejski nakaz aresztowania, powinna być z powrotem przekazana do państwa jego wykonania, jeżeli w państwie wydania nakazu nie dojdzie do wszczęcia takiego postępowania. Uzasadnienie

Uchwała składu 7 sędziów SN z 9 czerwca 2006 r. (sygn. akt I KZP 11/06).

Wykonanie w całości lub w części poszczególnych kar wymierzonych za zbiegające się przestępstwa (art. 92 zdanie pierwsze k.k.) oznacza zarówno wykonanie jedynie niektórych z nich, jak i nawet wykonanie wszystkich tych kar.
W konsekwencji, odbycie przez skazanego – w chwili orzekania w przedmiocie wydania wyroku łącznego – wszystkich kar wymierzonych w warunkach określonych w art. 85 Kodeksu karnego, nie stanowi przesłanki do umorzenia postępowania na podstawie art. 572 Kodeksu postępowania karnego.

Postanowienie z dnia 9 czerwca 2006 r. (sygn. akt I KZP 13/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy sąd właściwy do rozpoznania sprawy w I instancji, jest także właściwym do rozpoznania zażalenia wywiedzionego na postanowienie prokuratora nadrzędnego wydane na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. o pozostawieniu bez rozpoznania przyjętego środka odwoławczego, tj. czy sąd właściwy do rozpoznania sprawy jest zarazem „innym równorzędnym składem sądu odwoławczego” w rozumieniu art. 430 § 2 k.p.k. – w sytuacji gdy postanowienie organu a quo nie zawierało rozstrzygnięć, co do których właściwym do rozpoznania zażalenia jest sąd właściwy do rozpoznania sprawy?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Postanowienie z dnia 9 czerwca 2006 r. (sygn. akt I KZP 14/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy pojęcie »energia« użyte w art. 278 § 5 k.k. obejmuje kradzież gazu celem wytworzenia z niego energii cieplnej?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Zabór w celu przywłaszczenia nośnika energii wyodrębnionego w rzecz ruchomą (art. 278 § 1 k.k.) wyłącza możliwość kwalifikowania takiego zachowania jako kradzieży energii (art. 278 § 5 k.k.).

Postanowienie z dnia 9 czerwca 2006 r. (sygn. akt I KZP 15/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy pojęcie energii, jako przedmiotu czynności wykonawczej z art. 278 § 5 k.k. obejmuje również wodę zamkniętą w urządzeniach wodociągowych?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA:
Zabór wody z urządzeń wodociągowych nie może być traktowany jako zabór energii (wodnej) w rozumieniu art. 278 § 5 k.k.

Uchwała z dnia 9 czerwca 2006 r. (sygn. akt I KZP 10/06).

Wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku, złożony na podstawie art. 422 § 1 k.p.k. przez obrońcę oskarżonego, zobowiązuje sąd do doręczenia odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem na podstawie art. 423 § 2 k.p.k. temu obrońcy, chyba że z treści wniosku lub z innych okoliczności ujawnionych w sprawie wynika, iż odpis ten powinien być doręczony również albo wyłącznie oskarżonemu ewentualnie także i innemu obrońcy.

Uchwała z dnia 9 czerwca 2006 r. (sygn. akt I KZP 12/06).

W sytuacji, gdy nie nastąpi ściągnięcie kosztów procesu karnego w ciągu 3 lat od dnia, w którym należało je uiścić (art. 641 k.p.k.), postępowanie wykonawcze w tym zakresie należy umorzyć na podstawie art. 15§1 kodeksu karnego wykonawczego, wobec stwierdzenia przyczyny wyłączającej to postępowanie.

Uchwała z dnia 23 maja 2006 r. (sygn. akt I KZP 4/06).

1. Informacje dotyczące czynności bankowej, które – z mocy art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.) – bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe, są obowiązane zachować w dyskrecji jako informacje stanowiące tajemnicę bankową, obejmują również informacje co do zabezpieczenia wierzytelności banku związanej z czynnością bankową, w tym dane personalne osoby składającej takie zabezpieczenie albo mającej je złożyć.
2. Z wyłączeniem sytuacji przewidzianej w art. 104 ust. 3 zdanie drugie prawa bankowego, bank nie może udzielić Policji informacji stanowiących tajemnicę bankową na użytek postępowania w sprawach o wykroczenie.

Uchwała z dnia 23 maja 2006 r. (sygn. akt I KZP 5/06).

Przy ocenie kwestii niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k. sąd powinien mieć na uwadze, czy zastosowanie tego środka przymusu procesowego nastąpiło z obrazą przepisów rozdziału 27 kodeksu postępowania karnego, a tym samym, czy spowodował on dolegliwość, jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać, analizując to zagadnienie w aspekcie całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w której doszło do zatrzymania, a znanych w dacie orzekania w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia, w tym także z uwzględnieniem prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w której nastąpiło zatrzymanie, jeżeli takowe już zapadło, ale roczny termin przedawnienia roszczeń z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania biegnie zawsze od daty zwolnienia zatrzymanego.

Uchwała z dnia 23 maja 2006 r. (sygn. akt I KZP 6/06).

W przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego o przestępstwo skarbowe nie jest dopuszczalne orzeczenie świadczenia pieniężnego na podstawie art. 39 pkt 7 k.k.

Postanowienie z dnia 23 maja 2006 r. (sygn. akt I KZP 9/06).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy pojęcie poprzedniego wyroku łącznego, który utracił moc w sytuacji o jakiej mowa w art. 575 § 1 k.p.k. dotyczy również kary łącznej orzeczonej wyrokiem nie będącym wyrokiem łącznym, obejmującej kary za przestępstwa podlegające łączeniu, jak również kary połączeniu nie podlegające w nowym wyroku łącznym?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. akt I KZP 3/06).

Zasady wykonania środka karnego przepadku przedmiotów także w odniesieniu do środków odurzających bądź substancji psychotropowych, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179, poz. 1485), określa art. 187 k.k.w. z wyjątkami określonymi w art. 194 k.k.w.

Uchwała z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. akt I KZP 2/06).

W wypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego sąd, zgodnie z art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 49 § 1 k.k., może orzec świadczenie pieniężne na rzecz dowolnego podmiotu, wpisanego do wykazu prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości, o którym mowa w art. 49 a § 2 k.k.

Uchwała z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. akt I KZP 1/06).

Możliwość przyznania roszczeń odszkodowawczych na podstawie art. 8 ust. 4 oraz art. 11 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149, z późn. zmianami), w razie, gdy nie doszło do uznania za nieważne orzeczenia skazującego osobę represjonowaną ograniczona jest do sytuacji, gdy nastąpiło przed wejściem w życie tej ustawy wcześniejsze uniewinnienie oskarżonego lub umorzenie postępowania.

Postanowienie z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. akt I KZP 58/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy prawomocne zakończenie postępowania co do czynu ciągłego zawsze stoi na przeszkodzie ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, czy też jedynie wówczas, gdy zachowania te są elementami czynu ciągłego popełnionego przez sprawcę?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Postanowienie z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. akt I KZP 57/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy odbycie przez skazanego w chwili orzekania w przedmiocie wydania wyroku łącznego kar pozbawienia wolności, co do których zachodzą przesłanki określone w art. 85 k.k., powoduje brak warunków do wydania wyroku łącznego w rozumieniu art. 572 k.p.k?”
Sąd Najwyższy postanowił na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego powiększonemu składowi Sądu Najwyższego. (Sygn akt. I KZP 11/06)

Postanowienie z dnia 24 lutego 2006 r. (sygn. akt I KZP 50/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy przed wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 30.06.2005 r. o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163, poz. 1361) radca prawny będący pełnomocnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, pokrzywdzonej na skutek kradzieży, był osobą uprawnioną do wniesienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw z powodu niewykrycia sprawcy (art. 88 § 3 kpk w zw. z art. 429 § 1 kpk i art. 465 § 1 kpk)?”
Sąd Najwyższy postanowił na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego powiększonemu składowi Sądu Najwyższego. (Sygn akt. I KZP 7/06)

Postanowienie z dnia 24 lutego 2006 r. (sygn. akt I KZP 47/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy dokończenie przed dniem 1 lipca 2003 r. postępowania przygotowawczego w formie śledztwa jedynie z powodu niemożności zakończenia dochodzenia w przewidzianym dla niego terminie (a więc zgodnie z art. 310 § 3 k.p.k. w ówcześnie obowiązującym brzmieniu) stanowi “przyczynę określoną w art. 325i § 1” k.p.k., a tym samym “nie stanowi przeszkody w rozpoznaniu sprawy w trybie uproszczonym” w rozumieniu art. 469 k.p.k.?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Postanowienie z dnia 24 lutego 2006 r. (sygn. akt I KZP 55/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy do rozpoznania wniosku o uznaniu za wykonany środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, prawomocnie orzeczonego przed dniem 1 września 1998 r. wobec sprawcy będącego w stanie nietrzeźwości, mają zastosowanie zasady określone w art. 84 § 1 i 2 k.k., czy też określone w art. 89 k.k. z 1969 r., w kontekście przepisu art. 4 § 1 k.k. i art. 12 § 2, art. 14 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks Karny (Dz. U. Nr 88, poz. 554 z późn. zm.)?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: Zakaz stosowania przepisu art. 84 § 1 k.k. obowiązuje wyłącznie w sytuacji orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów na podstawie art. 42 § 2 lub 3 k.k., a nie obejmuje wypadków orzeczenia kary dodatkowej takiego zakazu na podstawie art. 38 pkt 4 k.k. z 1969 r.

Postanowienie z dnia 24 lutego 2006 r. (sygn. akt I KZP 52/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy czyn opisany w art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (Dz. U. 04. 92. 881) stanowi wykroczenie w rozumieniu art. 1 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1808) – Kodeks wykroczeń?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.
TEZA: Jeżeli w ustawie wskazano, że orzekanie w sprawie określonego czynu następuje na podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, to czyn ten jest wykroczeniem także wówczas, gdy jest zagrożony karą grzywny wyższą niż 5.000 złotych.

Uchwała z dnia 24 lutego 2006 r. (sygn. akt I KZP 54/05).

W wypadku odbywania przez skazanego dwóch lub więcej nie podlegających łączeniu kar pozbawienia wolności, warunkowe zwolnienie skazanego na zasadach określonych w art. 155 § 1 k.k.w. nie jest możliwe wtedy, gdy suma orzeczonych kar pozbawienia wolności przekroczyła 3 lata.

Uchwała z dnia 11 stycznia 2006 r. (sygn. akt I KZP 53/05).

Zawarte w art. 60 § 4 k.k. sformułowanie „niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie” oznacza, że warunkiem koniecznym umożliwiającym zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, na podstawie przesłanek wskazanych w tym przepisie, jest jedynie złożenie wyjaśnień w swojej sprawie nie zaś określona treść tych wyjaśnień.

Uchwała z dnia 11 stycznia 2006 r. (sygn. akt I KZP 49/05 ).

Oskarżony, który składając wyjaśnienia w związku z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem karnym, fałszywie pomawia inną osobę o współudział w tym przestępstwie w celu ukrycia tożsamości rzeczywistych współuczestników tego przestępstwa, a nie w celu własnej obrony, wykracza poza granice przysługującego mu prawa do obrony i może ponosić odpowiedzialność karną z art.234 k.k.

Postanowienie z 11 stycznia 2006 r. (sygn. akt I KZP 56/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“1) czy decyzja wydana na podstawie art. 79 § 1 k.k.w., polecająca w uzasadnionych wypadkach doprowadzenie skazanego do zakładu karnego bez wezwania, winna mieć formę zarządzenia prezesa sądu lub upoważnionego sędziego;
2) w wypadku odpowiedzi pozytywnej – czy na zarządzenie wydane w trybie art. 79 § 1 k.k.w. przysługuje skarga w oparciu o przepis art. 7 k.k.w?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Postanowienie z 11 stycznia 2006 r. (sygn. akt I KZP 51/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy w rozumieniu art. 269 § 2 kpk rozpoczął odbywanie kary skazany, który został wprawdzie osadzony do jej odbycia po wydaniu nieprawomocnego postanowienia o odmowie odroczenia jej wykonania, lecz następnie to postanowienie na skutek jego zażalenia zostało uchylone przez Sąd odwoławczy, który dodatkowo “wstrzymał” wykonanie kary na podstawie art. 462 § 1 kpk?” Sąd Najwyższy postanowił pozostawić zagadnienie prawne bez rozpoznania.

Uchwała z 15 grudnia 2005 r. (sygn. akt I KZP 41/05).

Opłaty za wydanie kserokopii dokumentów oraz uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy, pobierane na podstawie art. 156 § 2 i § 3 k.p.k. w wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości wydanym na podstawie art. 156 § 6 k.p.k. , nie wchodzą w skład kosztów sądowych w rozumieniu art. 616 § 2 pkt 1 k.p.k. i przepis art. 623 k.p.k. nie ma do nich zastosowania.

Postanowienie z 15 grudnia 2005 r. (sygn. akt I KZP 40/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
” Czy biegłemu, który jest autorem opinii nadesłanej w trybie art. 203 § 1 k.k.w. do Sądu przez kierownika zakładu zamkniętego przysługuje prawo do wynagrodzenia na podstawie art. 9 ust. 1 Dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. z dnia 28 października 1950 r. nr 49, poz. 445 ze zmianami)? ”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała z 15 grudnia 2005 r. (sygn. akt I KZP 34/05).

Przedmiotem ochrony są w normach zawartych w art. 220 k.k. prawa osoby pozostającej w stosunku pracy w rozumieniu art. 22 § 1 k.p., a więc w takim stosunku, jaki – uwzględniając jego rzeczywiste cechy – jest lub powinien być nawiązany przez dokonanie jednej z czynności prawnych określonych w art. 2 k.p. Uzasadnienie

Uchwała z 15 grudnia 2005 r. (sygn. akt I KZP 45/05).

Względnie wnioskowy tryb ścigania przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k. (art. 177 § 3 k.k.), w wypadku co najmniej dwóch pokrzywdzonych, znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy są nimi osoby najbliższe (art. 115 § 11 k.k.), a doznane przez nie obrażenia stanowią uszczerbek na zdrowiu określony w art. 157 § 1 k.k.

Postanowienie z 15 grudnia 2005 r. (sygn. akt I KZP 44/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy dopuszczalne jest złożenie zażalenia na postanowienie oddalające skargę strony na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Uchwała składu 7 sędziów SN z 15 grudnia 2005 r. (sygn. akt I KZP 48/05).

Wznowienie przez sąd postępowania karnego skarbowego w sprawie o przestępstwo skarbowe, zakończonego prawomocnym orzeczeniem finansowego organu orzekającego, wydanym przed dniem 17 października 1999 r., jest możliwe w trybie i na zasadach określonych w Kodeksie karnym skarbowym.

Postanowienie z 15 grudnia 2005 r. (sygn. akt I KZP 46/05).

Po rozpoznaniu zagadnienia prawnego
“Czy wpis do wykazu, o którym mowa w art. 49 a § 2 k.k. zd. drugie, jest wystarczający do zasądzenia na rzecz tego podmiotu nawiązek i świadczeń pieniężnych, czy też niezbędne jest opublikowanie tego wykazu w formie obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Ministra Sprawiedliwości (art. 49 a § 2 k.k. zd. ostatnie)?”
Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Źródło: www.sn.pl

Skomentuj ten artykuł na forum