Wiadomości

Czy w obowiązującym stanie prawnym art. 187 Kodeksu karnego wykonawczego nie ma zastosowania do wykonywania orzeczonego przepadku środków odurzających bądź substancji psychotropowych, o których mowa w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii?

Opublikowany: cze 12, 05:38

Zasady wykonania środka karnego przepadku przedmiotów także w odniesieniu do środków odurzających bądź substancji psychotropowych, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. 2005 r. Nr 179, poz. 1485), określa art. 187 k.k.w. z wyjątkami określonymi w art. 194 k.k.w.

Sąd Najwyższy uchwałą z dnia 29 marca 2006 roku (sygn. akt I KZP 3/06) rozstrzygnął ten problem uzasadniając jak poniżej.

„…wykonanie orzeczonego w niniejszej sprawie przepadku przedmiotów w postaci środków odurzających powinno następować na podstawie przepisów kodeksu karnego wykonawczego. Wynika to jednoznacznie z treści art. l § l k.k.w., ponieważ obowiązująca w chwili orzekania ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r., Nr 24, poz. 198), zastąpiona następnie ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485), w tej kwestii nie „stanowi inaczej”. Ogólne zasady wykonania środka karnego przepadku przedmiotów określa art. 187 k.k.w. Dokonuje tego urząd skarbowy, właściwy ze względu na siedzibę sądu pierwszej instancji. Wyjątki od tej reguły zawarte zostały – na co również słusznie wskazuje Sąd Okręgowy – między innymi w art. 194 k.k.w. Na podstawie tego ostatniego przepisu Minister Sprawiedliwości rozporządzeniem z dnia 8 września 2003 r. (Dz. U. Nr 167, poz. 1635) określił wykaz przedmiotów, które w razie orzeczenia ich przepadku przekazuje się bezpośrednio innym organom niż właściwy urząd skarbowy, wśród nich zaś te, których posiadanie wymaga zezwolenia organów administracji rządowej, a
które nie są sprzętem lub ekwipunkiem wojskowym (§ 1 pkt 1). Dla rozstrzygnięcia zażalenia złożonego w niniejszej sprawie na podstawie art. 13 § 3 k.k.w. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. niezbędne jest stwierdzenie, czy przedmiot, którego przepadek orzeczono, należy do jednej z kategorii wymienionych we wskazanym wyżej rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 września 2003 r., a w szczególności w § l pkt 4 tego rozporządzenia. Istota problemu sprowadza się w tej sytuacji do poczynienia ustaleń faktycznych. Analiza i ocena materiału dowodowego w niniejszej sprawie pozwala na określenie, iż „substancja proszkowa” o łącznej wadze 0,617 g, której przepadek orzekł Sąd Rejonowy w G. w punkcie II wyroku z dnia 10 czerwca 2005 r. sygn. akt II K 7/05, stanowi siarczan amfetaminy (ekspertyza kryminalistyczna z k. 38 – 41 akt sprawy). Należy on więc do substancji psychotropowych grupy II-P wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. W tej sytuacji niezbędne jest więc jedynie ustalenie, czy ten konkretny środek należy do grupy środków odurzających i substancji psychotropowych, których posiadanie wymaga zezwolenia w świetle przepisów wymienionej wyżej ustawy – mając zwłaszcza na uwadze jej art. 34 i 42 – a także stosownych aktów wykonawczych, jak w szczególności rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 13 stycznia 2003 r. w sprawie preparatów zawierających środki odurzające lub substancje psychotropowe, które mogą być posiadane w celach medycznych, po uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego (Dz. U. Nr 37, poz. 324). Dokonanie takowej oceny jest rzeczą sądu rozstrzygającego w niniejszej sprawie wniesione zażalenie, którego – w tym względzie – Sąd Najwyższy nie jest władny zastąpić.

Źródło: www.sn.pl

Skomentuj ten artykuł na forum