Wiadomości

Brak pisemnego uzasadnienia postanowienia o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej

Opublikowany: cze 8, 13:37

Przepis Kodeksu postępowania cywilnego zwalniający Sąd Najwyższy z obowiązku sporządzenia uzasadnienia postanowienia o nie przyjęciu skargi kasacyjnej do rozpoznania przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek innego obowiązku informacyjnego jest niezgodny z Konstytucją.

30 maja 2007 r. o godz. 13. 00 Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną Marii D. dotyczącą braku pisemnego uzasadnienia postanowienia o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej, sygn. akt SK 68/06

Stan faktyczny i prawny: Maria D. była zatrudniona w kopalni siarki. Pracodawca skarżącej wydał zarządzenie w sprawie wykazu stanowisk pracy uprawniających do wysokości wynagrodzenia specjalnego z Karty Górnika. W zarządzeniu zostało ujęte stanowisko pracy Marii D. z wyższym wynagrodzeniem. Zdaniem skarżącej pracodawca powinien wypłacić jej podwyższone wynagrodzenie od 1998 roku, a wypłacił dopiero od 2001 roku. Skarżąca wniosła powództwo przeciwko kopalni o wynagrodzenie z tytułu Karty Górnika oraz odszkodowanie z tytułu obniżenia wskaźnika podstawy wymiaru emerytury. Sąd okręgowy na skutek apelacji skarżącej uchylił część wyroku i w tym zakresie przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Rejonowy. W pozostałej części apelację oddalił. Skarżąca skierowała kasację, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Postanowienie sądu nie zawiera jednak uzasadnienia. Pozwala na to kwestionowany przepis kodeksu cywilnego. Zdaniem skarżącej narusza on konstytucyjne prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy. Skarżąca zdaje sobie sprawę, że skarga kasacyjna nie jest trzecią instancją odwoławczą, a nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, lecz jeśli już istnieje, powinna być rzetelna i sprawiedliwa.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 3989 § 2 zdanie drugie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Utrata mocy obowiązującej przez przepis uznany za niekonstytucyjny powoduje powrót do regulacji określonej w art. 387 § 1 k.p.c. w związku z art. 39821 k.p.c.

Negatywna ocena przepisu, dokonana przez Trybunał Konstytucyjny nie odnosi się do przedsądu kasacyjnego jako takiego. W ramach przedsądu dopuszczalne jest bowiem istnienie mniej rygorystycznych gwarancji procesowych. Żaden zaś przepis Konstytucji nie stoi na przeszkodzie stanowieniu zredukowanych szczególnych rodzajów postępowania. Powodem stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności poddanego kontroli przepisu była kumulacja w instytucji przedsądu kilku nieproporcjonalnych ograniczeń wyłączających obowiązek informacyjny Sądu Najwyższego, tj. zarówno brak obowiązku uzasadniania postanowień o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak i orzekania w tym przedmiocie na posiedzeniu niejawnym.

Trybunał Konstytucyjny nie przesądza metod, jakimi ustawodawca winien się posłużyć dla zapewnienia przejrzystości informacyjnej przy ocenie zasadności przyjmowania skarg kasacyjnych do rozpoznania w ramach przedsądu. Z orzeczenia Trybunału nie wynika w szczególności obowiązek uzasadniania wydawanych w tej mierze postanowień odmownych. Konstruując na nowo instytucję przedsądu ustawodawca może zatem zrezygnować z wymogu uzasadniania postanowień wydawanych w tym postępowaniu przewidując inne gwarancje obowiązku informacyjnego.

Źródło: www.trybunal.gov.pl

Skomentuj ten artykuł na forum